خبرورزشی/ فرهاد اشراقی؛ این حکایت، یادآور خیلی چیزهاست، اما در فوتبال هم نمونه‌اش را داریم. مثلاً بعضی‌ها می‌توانند از رانت و دزدی و بخور بخور و حتی حقوق نگرفتن بگذرند، اما از عکس گرفتن نمی‌گذرند؛ یعنی حتماً باید عکس‌شان کنار بازیکنان و... باشد و حتی برای این کار اسپانسر هم می‌گیرند! عده‌ای دیگر هم حاضرند جان‌شان به خطر بیفتد و حتی کتک بخورند، اما فرصت مصاحبه با رادیو و تلویزیون و تو چشم بودن را از دست ندهند. از این مدل مدیران تا دل‌تان بخواهد داریم. البته دسته سومی هم هستند که به زعم خودشان کلاس می‌گذارند و مصاحبه نمی‌کنند؛ یعنی نه تنها خودشان مصاحبه نمی‌کنند که دیگران را هم ممنوع‌المصاحبه می‌کنند. جوان‌تر‌های این قماش می‌گویند ما هر حرفی داشته باشیم در اینستاگرام می‌زنیم و نیازی به رسانه‌ها نداریم! قدیم‌تر‌ها یکسری مربی هم بودند که روزنامه نخواندن را افتخار می‌دانستند. در واقع نوچه‌های این عده روزنامه‌ها را برای‌شان می‌خواندند، ولی خود طرف با افتخار می‌گفت من که روزنامه نمی‌خوانم! الان هم مد روز این است که بگویی من نه تلویزیون می‌بینم و نه در فضای مجازی هستم. به قول آقای کامروا خدا رو شکر!