خبرورزشی/اردشیر لارودی؛ جانشینان ۹۰ و آن‌ها که قرار است «عادل» دیگری باشند- یا شاید هم قرار است به هیچ عنوان مثل او نباشند- از همین اول، کم آورده‌اند!
برنامه ۹۰ برای این به دل‌ها می‌نشست و مطلوب و مطبوع نشان می‌داد که از «روح» خاصی برخوردار بود! روح ۹۰ که در همه برنامه‌های ۲۰ ساله ۹۰ خود را به رخ می‌کشید، مخصوص ۹۰ بود و نه حتی ویژه شخص عادل فردوسی‌پور!
روح ۹۰، در همه آیتم‌ها و قسمت‌های گاه متضاد و اغلب متفاوت برنامه ۹۰، به شکلی سیال، جاری بود و ساری بود! شتاب، عجله، خودمحوری و خودبرتربینی عادل- که در اجرای برنامه ۹۰ محسوس بود، ولی بد و آزارنده نبود - به بروز و پیدایی استیل و شیوه‌ای از اجرای یک برنامه گفت‌وگومحور ورزشی انجامید که ۹۰ را در جایگاهی متفاوت نشاند!
جای خالی ۹۰، اینک و این شب‌ها، هفته به هفته معلوم‌تر و آشکارتر می‌شود! وقتی که گرته‌برداری و تقلید از ۹۰ و حتی نوآوری‌های ملموس، باز هم رابطه‌ای حسی و عاطفی با تماشاگران و بینندگان برقرار نمی‌کند!
اشتباه نشود! عیب در کار این و آن مجری و اشکالی در عملکرد عوامل انسانی برنامه‌های جدید وجود ندارد. اما برنامه‌های جانشین، سردند و ۹۰ گرم بود و روح داشت! روح ۹۰ که احترام‌انگیز شده بود و تأثیرگذاری‌اش بی‌همتا می‌نمود!
خاصیتی که در برنامه‌های جدیدالولاده نمی‌توان سراغ کرد! هستند انگار که نیستند! هستند فقط برای آنکه باشند!