خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ هیچ تفاوتی ندارد ما، شما یا دیگران؛ برای هر آدمی که جز این فکر می کرد اتفاقی که برای فرهاد مجیدی در تیم امید رخ داد به تمام شائبه ها پایان داد.
همه آنهایی که نمی دانستند 40 سال راز این حسرت تمام شدنی برای صعود به المپیک چیست اینک دانستند که هیچ کاسه ای زیر نیم کاسه نیست.
همه چیز مشخص و عیان است و پای تخته هم نوشته شده؛ جای هیچ گونه تردیدی باقی نیست که انتخاب زلاتکو کرانچار از همان ابتدا یک اشتباه نابخشودنی بود و سپس کنار گذاشتن سراسیمه او نیز از انتخابش اشتباه تر!
باز جای سر سوزنی شک و شبهه باقی نیست که انتخاب دستپاچه فرهاد مجیدی، دوای درد این حسرت عمیق نبود اما دخالت در کار فرهاد مجیدی (بر اساس آنچه او در فضای مجازی نوشته) هم بدتر از انتخاب اوست...
دیگر جای هیچ گونه تحقیق و تفحصی باقی نیست؛ باید بی خیال بود و منتظر این شب پاییزی ماند تا در خیابانی خلوت پیاده روی کرد و زیر لب سوت زد؛ سوتی غم انگیز به هوای این فوتبال بیچاره که مدیرانش، بیچاره ترش کردند. سوتی با یک ملودی حزن آلود برای فوتبال دوست داشتنی اما نگون بخت ما که این گونه بازیچه قرارش می دهند و تازه توقع دارند با این وضعیت ناراحت کننده به المپیک هم برویم. آخر با این شرایط «المپیک» دلش می آید فوتبال ما را به میهمانی بزرگ و پرطمطراقش راه بدهد؟
با این فوتبال چه کردیم؟ این ورزش، کشتارگاه مربیان و آدم هایی نیست که بی هیچ علتی می آیند و می روند و ذبح می شوند و آنچه در یادها می ماند، تاریخی است که به ضرر امیدهای فوتبال ایران شهادت می دهد. با این فوتبال چه کردید؟
همه آنهایی که نمی دانستند 40 سال راز این حسرت تمام شدنی برای صعود به المپیک چیست اینک دانستند که هیچ کاسه ای زیر نیم کاسه نیست.
همه چیز مشخص و عیان است و پای تخته هم نوشته شده؛ جای هیچ گونه تردیدی باقی نیست که انتخاب زلاتکو کرانچار از همان ابتدا یک اشتباه نابخشودنی بود و سپس کنار گذاشتن سراسیمه او نیز از انتخابش اشتباه تر!
باز جای سر سوزنی شک و شبهه باقی نیست که انتخاب دستپاچه فرهاد مجیدی، دوای درد این حسرت عمیق نبود اما دخالت در کار فرهاد مجیدی (بر اساس آنچه او در فضای مجازی نوشته) هم بدتر از انتخاب اوست...
دیگر جای هیچ گونه تحقیق و تفحصی باقی نیست؛ باید بی خیال بود و منتظر این شب پاییزی ماند تا در خیابانی خلوت پیاده روی کرد و زیر لب سوت زد؛ سوتی غم انگیز به هوای این فوتبال بیچاره که مدیرانش، بیچاره ترش کردند. سوتی با یک ملودی حزن آلود برای فوتبال دوست داشتنی اما نگون بخت ما که این گونه بازیچه قرارش می دهند و تازه توقع دارند با این وضعیت ناراحت کننده به المپیک هم برویم. آخر با این شرایط «المپیک» دلش می آید فوتبال ما را به میهمانی بزرگ و پرطمطراقش راه بدهد؟
با این فوتبال چه کردیم؟ این ورزش، کشتارگاه مربیان و آدم هایی نیست که بی هیچ علتی می آیند و می روند و ذبح می شوند و آنچه در یادها می ماند، تاریخی است که به ضرر امیدهای فوتبال ایران شهادت می دهد. با این فوتبال چه کردید؟
