راستش از زمانی که دو دخترم راضی نشدند با استفاده از بلیط vip در جایگاه ویژه همراهیم کنند، من هم منصرف شدم و ترجیح دادم پای تلویزیون بنشینم و تماشاگر شور و نشاط زنان و دختران سرزمینم باشم.

بعد که رسانه به اصطلاح ملی آن بازی را سر نشان دادن این رویداد ملی و این حضور با شکوه در آورد عطایش را به لقایش بخشیده، ماجرا را لحظه لحظه از فضای مجازی پیگیر شده و به شکرانه سبک قدمی این عزیزان، با اشک شوق در شادی گلباران مقدمشان در ورزشگاه سهیم شدم.

ضمنا برای مشغولیت خودم کاسه ای انار هم دون کردم؛ برایم جالب بود انگار با هر بار سربلند کردن و کنار گذاشتن هر قاچ انار، بازیکنان غیورمان عهدی نانوشته در زدن گل جدید داشتند! خداقوت به همه آنها و همه کسانی که این روز به یادماندنی را برای ملت ایران خلق کردند !

همزمان با نوشتن این مطلب در حال پاسخگویی به دخترانم در مورد مصاحبه اخیرم نیز هستم که اتفاقا هدف آن تبیین و روشنگری در خصوص سوتفاهمی است در مورد اظهارنظری در دوران مسئولیت در دولت یازدهم که اشاره به «پیگیری نکردن ورود زنان به ورزشگاه ها به احترام مراجع» دارد و ناخودآگاه یاد این بیت می افتم که مدتهاست هر زمان اناری می بینم یا تصویری از آن به چشمم می خورد بر ذهن و زبانم جاری می شود:

«من اناری را می کنم دانه، به دل می گویم:
خوب بود این مردم، دانه‌های دلشان پیدا بود...»

شهیندخت ملاوردی

دبیرکل جمعیت حمایت از حقوق بشر زنان