به گزارش خبرورزشی، در روز ۴ ژوئن ۱۹۸۲ (۱۴ خرداد ۱۳۶۱) دیگو آرماندو مارادونا قرارداد خود را با بارسلونا امضا کرد. بهترین بازیکن جهان بالاخره آبی‌واناری‌پوش شد. تلاش بارسلونا برای خرید فوق ستاره آرژانتینی آن روز‌های فوتبال جهان از چند سال قبل آغاز شده بود. بیشترین تلاش‌ها برای جذب پسر مو فرفری فوتبال آرژانتین، از سوی نیوکال کاسائوس، نایب‌رئیس آن زمان بارسلونا انجام شد که نقشی مهم در انتقال مارادونا به نوکمپ داشت. کاسائوس بعد از اینکه در سال ۱۹۷۸ به عنوان نایب‌رئیس بارسلونا انتخاب شد، اولین سفر رسمی خود را به آرژانتین که کشور زادگاهش بود انجام داد. همان زمان و در حالی که آرژانتین میزبانی جام جهانی را برعهده داشت، مدیر خوش‌صحبت بارسلونا بابت دوستی را با دیگوی جوان باز کرد و همین دوستی نقش مهم را در آمدن یکی از با استعدادترین بازیکنان تاریخ فوتبال جهان به بارسلونا در سال‌های بعد ایفا کرد. در ابتدا، اما هیئت‌مدیره باشگاه بارسلونا معتقد بودند دیگوی ۱۷ ساله خیلی جوان و کم تجربه است و به درد بارسلونا نمی‌خورد. ضمن اینکه باشگاه مارادونا یعنی آرخنتینوس جونیورس نیز پول زیادی را در آن زمان طلب می‌کرد. مارادونا به بوکا جونیورز رفت و بالاخره در آستانه جام جهانی ۱۹۸۲ که در اسپانیا برگزار شد، اصرار‌های کاسائوس نتیجه داد و بوکا با انتقال مارادونا به بارسلونا موافقت کرد. آرژانتین در جام جهانی ۱۹۸۲ نمایشی ناامیدکننده داشت و در دور دوم گروهی با دو شکست حذف شد. مارادونا هم در جریان باخت ۳-۱ آرژانتین مقابل برزیل از زمین اخراج شد تا این ناکامی تکمیل شود. بعد از آن بود که خرید جدید بارسلونا کار خود را در این تیم شروع کرد.
پدر ورزشی
با وجود اینکه مارادونا گران‌ترین بازیکن جهان در آن زمان به حساب می‌آمد، اما او در ابتدای آمدنش به بارسلونا در خانه کاسائوس اقامت داشت. مارادونا بعد‌ها در خاطرات خود از کاسائوس به عنوان پدر ورزشی خود یاد کرد. در سپتامبر ۱۹۸۲ دیگو، اولین بازی رسمی خود را برای آبی‌واناری‌ها مقابل والنسیا انجام داد و در باخت ۲-۱ بارسلونا تنها گل تیمش را به ثمر رساند.
درگیری با لاتک
عملکرد مارادونا و ۶ گلی که او در ۱۳ بازی ابتدایی خود به ثمر رساند خیلی زود هواداران بارسلونا را به خود جذب کرد و او تبدیل به چهره‌ای محبوب در نوکمپ شد، اما «اودو لاتک» مربی آلمانی آن زمان بارسلونا علاقه چندانی به فوتبال جذاب و سبک بازی مارادونا نداشت و همین باعث شده بود رابطه دیگو با لاتک نه تنها خوب نباشد بلکه گاهی با اختلاف نظر‌های شدید نیز همراه شود. لاتک اغلب اوقات مارادونا را با این لحن نام می‌برد: «این بچه، دیگو» خطاب می‌کرد. او شخصیت پرخاشگر مارادونا را نادیده می‌گرفت و همین باعث شده بود نتواند از نبوغ این ستاره آرژانتینی درون زمین بهره ببرد. لاتک در یک مقطع در حالی که برای یک بازی خارج از خانه بارسلونا با اتوبوس در حال رفتن بود، وقتی متوجه شد مارادونا هنوز نرسیده به اتوبوس دستور حرکت داد و بدون او تیم را به سفر برد تا به این ترتیب قدرت خود را به رخ بازیکن بی‌انضباط خود بکشد.
هپاتیت
فصل درخشان مارادونا در اولین سال حضورش در بارسلونا با بروز بیماری هپاتیت در او در سال ۱۹۸۲، به سمت تیرگی رفت. در غیاب او تیم به دردسر افتاد و در مرحله حذفی جام برندگان جام باشگاه‌های اروپا، از رقابت‌ها کنار رفت. زمانی که دیگو آماده بازگشت به میادین شد، اودو لاتک از تیم اخراج شده بود و سسار لوئیس منوتی، کسی که آرژانتین را به قهرمانی در جام جهانی ۱۹۷۸ رساند، هدایت بارسلونا را برعهده گرفته بود. اولین بازی مارادونا بعد از مریضی همزمان شد با اولین حضور منوتی روی نیمکت تیم در بازی مقابل بتیس. بارسا آنقدر در ابتدای فصل امتیاز از دست داده بود که در نهایت آن فصل را در رتبه چهارم و با شش امتیاز کمتر از اتلتیک بیلبائو قهرمان آن فصل لالیگا به پایان رسد. مارادونا هم ۱۱ گل در ۲۰ بازی به ثمر رساند.
در اوایل ژوئن ۱۹۸۳ بارسلونا در فینال جام‌حذفی رئال‌مادرید را شکست داد و به قهرمانی رسید. در همان ماه این تیم جام اتحادیه را نیز طی دو بازی رفت و برگشت مقابل رئال‌مادرید از آن خود کرد. منوتی در آن سال‌ها برنامه تمرینی بارسلونا را از صبح به بعد از ظهر تغییر داد، با این استدلال که از نظر عمل زیست‌شناسی هم بازی بازیکنان بهتر است در زمانی تمرین کنند که بازی‌های آن‌ها برگزار می‌شود، اما سال‌ها بعد خوسپ لوئیس نونیس مدیر وقت باشگاه بارسلونا در خاطرات خود فاش کرد که: «در آن زمان خیلی چیز‌ها به خاطر مارادونا انجام می‌شد. ما حتی زمان تمرین را عوض کردیم تا دیگو بتواند صبح‌ها بیشتر بخوابد.»
در سال ۱۹۸۴، بارسلونا که رقابت شدیدی با اتلتیک بیلبائو داشت باز هم جنگ قهرمانی را به این تیم باخت، ضمن اینکه مارادونا هم در بازی مستقیم با این تیم به شدت بابت ضربه‌ای که آندونی گویگوچئا مدافع بیلبائو به او زد، مصدوم شد. این دو تیم در فینال جام‌حذفی باز هم به هم خوردند، آنجا هم بیلبائو یک بر صفر برنده شد، اما در آن بازی مارادونا به شدت عصبانی شد و با بازیکنان حریف درگیر شد طوری که این درگیری تا بیرون از زمین نیز ادامه پیدا کرد. همان ماجرا باعث شد دیگو سه ماه از حضور در میادین در فوتبال اسپانیا محروم شود. این اتفاق زمینه‌ساز جدایی او از بارسا شد و او تابستان ۱۹۸۴ به ناپولی پیوست. او در بارسلونا یک قهرمانی در جام حذفی، یک جام اتحادیه و یک سوپرجام را تجربه کرد و در ۵۸ بازی برای این تیم ۳۸ گل به ثمر رساند.
پس از بارسا
مارادونا بزرگترین موفقیت‌های دوران ورزشی و درخشان‌ترین روز‌های فوتبالی خود را در لباس ناپولی تجربه کرد و به اسطوره این باشگاه تبدیل شد. دو قهرمانی در لیگ ایتالیا و یک قهرمانی در جام یوفا، مارادونا را تبدیل به خدای فوتبالی اهالی شهر ناپل کرد. اسطوره‌ای که بعد از گذشت سال‌ها ذره‌ای از محبوبیتش در این شهر کم نشده است. در تیم ملی نیز او آرژانتین را به قهرمانی در جام جهانی ۱۹۸۶ رساند و جایگاه خود را به عنوان بهترین بازیکن نسل خود تثبیت کرد و البته خیلی‌ها او را بهترین بازیکن تاریخ فوتبال می‌دانند. او بزرگترین آرژانتینی‌ای بود که پیراهن آبی‌واناری بارسلونا را به تن کرد تا اینکه شماره ۱۰ فعلی بارسا از راه رسید، یک آرژانتینی نابغه دیگر؛ لیونل مسی.
