۰
زمان مطالعه: ۱ دقیقه

دارنده مدال طلای کشتی آزاد جهان گفت: آقایان دوست دارند قهرمان حتما کارگری کند یا در نانوایی نان بپزد! بعد بگویند که مدالش ارزش دارد. در حالی که این سختی‌ها کم کم موجب می‌شود ورزشکار با اولین پیشنهاد راهی خارج از کشور شود.

به گزارش خبرورزشی، در سال ۱۳۹۸ موجی از مهاجرت ورزشکاران براه افتاد که البته پیش از این هم در تقویمتاریخی ورزش کشور شاهدش بودیم، ولی هرگز به اندازه‌ای نبود که در سال ۱۳۹۸ شاهدش بودیم. ورزشکارانی که رفتند و پس از استقرار در کشور‌های مقصد دلایل این جدایی را بازگو کرده و حتی برخی آن‌ها را پنهان کردند. حسن رحیمی دارنده مدال طلای قهرمانی جهان در ۲۰۱۳ بوداپست درباره اتفاقات مهم اجتماعی و ورزشی در سالی که گذشت حرف زد.

سال ۱۳۹۸ را چطور سپری کردید؟
سال تلخ و عجیبی بود! از ابتدای سال که بلایای طبیعی و بارندگی‌های سیل آسا را در فارس و مناطق مختلف کشور داشتیم. بعد هم مسایل دیگر تا این اواخر که دوباره در سیستان و بلوچستان سیل آمد و حالا هم که کرونا ویروس همه را درگیر خودش کرده است. در مجموع اتفاقات جالبی در سال گذشته رخ نداد.

شما هم که در بخشی از این اتفاقات در سیستان سهم بسزایی در جمع آوری و توزیع کمک‌های مردمی داشتید؟
دوست ندارم در این باره حرفی بزنم.

چرا؟! اتفاقا این می‌تواند فرهنگ‎سازی کند؟
بله! قبول دارم. البته مردم ما اینقدر خودشان در این مسایل به هم کمک می‌کنند که نیازی به توضیح کاری که من کردم نیست. ما از سوی مجموعه‌ای به نام خادمین امام علی (ع) کمک‌هایی را برای مردم سیستان جمع آوری می‌کردیم و به آنجا می‌بردیم و بین مردم محروم در مناطق سیل زده توزیع می‌کردیم. امیدوارم مسئولان در این موارد پیش از مردم پیشقدم شوند، چون مسئولیت اصلی با آنهاست.

در همین سال ۱۳۹۸ موجی از مهاجرت بین ورزشکاران ایجاد شد و تعداد زیادی از آن‌ها راهی خارج از کشور شدند. شما که در همه سطوح جهانی، آسیایی و المپیک همراه کاروان‌های ورزشی ایران بوده اید دلیل این اتفاق را چه می‌دانید؟
طبیعی است که این به دلیل کم و کاستی‌هایی است که در ورزش وجود دارد.

از نظر تجهیزات ورزشی؟
نه!‌ ای کاش فقط این بود! اینکه کسی به قهرمانان ملی و المپیکی توجهی نمی‌کند. نگاهی که در این سطح به ورزشکاران می‌شود اصلا نگاه حرفه‌ای و قهرمانی نیست. آقایان دوست دارند قهرمان حتما کارگری کند یا در نانوایی نان بپزد! بعد بگویند که مدالش ارزش دارد. در حالی که این سختی‌ها کم کم موجب می‌شود ورزشکار با اولین پیشنهاد راهی خارج از کشور شود. وگرنه کدام ایرانی میهن پرستی را پیدا می‌کنید حاضر باشد در ایران قد بکشد و رشد کند بعد برود مدال و افتخارش را برای یک کشور دیگر بیاورد؟ این اصلا با عقل جور در نمی‌آید.

مسئول مستقیم این اتفاق کیست؟
قطعا مسئول مستقیمش مسئولان ورزش و در رأس آن‌ها وزیر ورزش است. یک ورزشکار جوانی، سلامتی و بهترین روز‌های عمرش را صرف ساعت‌ها تمرین سخت و کار‌های طاقت فرسا می‌کند که بهترین مدال المپیک یا جهان را برای کشورش بدست بیاورد. بعد همان مسئولانی که در اردو به ورزشکار قول سکه و پاداش می‌دادند پس از قهرمان شدن دیگر سروکله شان پیدا نمی‌شود. ورزشکاری که می‌بیند از تمرین و ورزش زندگی اش تأمین نمی‌شود قید ایران را می‌زند و راهی کشوری می‌شود که قدر کارش را بدانند.

یعنی در ایران قدر این زحمات را نمی‌دانند؟
نه! قبلا هم از این قبیل مهاجرت‌ها داشتیم، ولی در سال ۹۸ خیلی عیان‌تر شد.

پیشنهادی برای جلوگیری از شدت گرفتن دوباره این اتفاق دارید؟
ما بار‌ها پیشنهادات مان را داده ایم. چیز پیچیده‌ای نیست. دو دو تا می‌شود چهارتا! وقتی یک ورزشکار و قهرمان زندگی اش تأمین باشد همه هم و غمش را روی ورزش می‌گذارد و به جای یک سال، ۱۰ سال مدال آور اول جهان می‌شود. ولی وقتی یک سال می‌آید زندگی اش را می‌گذارد و می‌بیند خبری از حمایت و توجه نیست سال دوم هم ناامید نشود در سال سوم قید همه چیز را می‌زند. وقتی می‌بیند اگر فردا بخواهد ازدواج کند یک خانه ندارد دیگر هرگز نمی‌تواند با آن انرژی و انگیزه قبلی که تصورش را داشت ادامه دهد.

چرا چنین دیدگاهی به ورزش و ورزشکاران وجود ندارد؟
چون کسی از جنس ورزش در رأس امور نیست. ورزش ایران همه اش شده سیاسی کاری و طبیعی است که این هم ثمره اش شود. تا دیروز موج مهاجرت نخبه‌های علمی را داشتیم الان ورزش هم به آن اضافه شده است. می‌دانید یک جودوکار چقدر باید رژیم‌های سخت بگیرد؟ همان رژیم‌ها باعث می‌شود یک جودوکار ۲۵ ساله ۳۵ ساله یا بیشتر به نظر بیاید. کسی این‌ها را نمی‌فهمد! چون توجه به ورزشکاران هم تبعیضی است. یک فوتبالیست درجه چندم که در لیگ برتر به زور بازی می‌کند سالی دو میلیارد درآمد صافی دارد، ولی قهرمان تکواند یا کشتی و جودو خودش را می‌کشد و قهرمان جهان با المپیک می‌شود ۴۰ میلیون تومان پاداش به او می‌دهند که امروز پول یک پراید هم نمی‌شود! یک والیبالیست میلیاردی درآمد دارد، ولی یک قهرمان کاراته باید چشمش به جایزه ۳۰ میلیون تومانی فدراسیونش باشد که اگر قهرمان قاره آسیا شد دریافت کند! تازه اگر از آن مالیات کسر نشود! چطور در چنین فضایی می‌توانید اتحاد بین ورزشکاران را متصور باشید!

چه کسی باید این اتحاد را ایجاد کند؟
رییس! وزیر! کسی که در رأس همه امور نشسته است. بار‌ها دیده ایم تیم ملی جودو در قهرمانی جهان مسابقه داشته، ولی تلویزیون در همان ساعت مسابقه ۱۰ سال پیش بارسلونا را نشان می‌داده است! با این سطح از توجه انگیزه چه می‌شود؟ خواسته و ناخواسته روح ورزشکار را می‌کُشند! این در حالی است که ورزشکاری که می‌تواند تا المپیک برود و مدال بیاورد باید خانه داشته باشد. درآمد مادام العمر داشته باشد و حتی بعد از مرگش آن را به خانواده اش پرداخت کنند تا بدون دغدغه فقط مدال بیاورد. ولی کسی به این موضوعات مهم و حیاتی توجهی نمی‌کند.

حرف باقی مانده؟
دعا می‌کنم با پشت سر گذاشتن سال کهنه همه بدی ها، غمها، تلخی‌ها و اتفاقات ناگواری که تجربه شان کردیم را پشت سر بگذاریم و روز‌های خوشی پیش روی مان قرار بگیرند. سال نو را به همه تبریک می‌گویم.

منبع: خبرگزاری دانشجو

وب‌گردی و دیدنی‌های ورزش

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha

پربازدید امروز

آخرین خبرها

منهای ورزش

بازرگانی