خبرورزشی/ شهراد باغستانی؛ «رادومیر» نامی محبوب در صربستان است؛ ترکیبی از «رادو» به معنای عشق و شادی و «میر» به معنای صلح. اگر در میان عکس‌های رادومیر آنتیچ جست‌وجو کنید، معمولاً لبخندی روی لبان او می‌بینید.
چهره‌ای باصلابت، محکم و جدی، در عین حال خوشرو و دوست‌داشتنی. درگذشت رادومیر آنتیچ در ۷۱ سالگی ناگهانی بود، چراکه در سالیان اخیر کمتر خبری از او داشتیم و کسی نمی‌دانست التهاب لوزالمعده دارد تا در نهایت او را به کام مرگ بکشاند. حالا اسپانیایی‌ها کمتر از صرب‌ها ناراحت نیستند، چراکه آنتیچ بیشتر دوران برجسته مربیگری‌اش را در اسپانیا سپری کرد و حتی محل زندگی‌اش مادرید بود. او یک رکورد خاص دارد که مربیان دیگر کمتر به آن می‌اندیشند، یعنی مربیگری در مطرح‌ترین تیم‌های لالیگا؛ رئال‌مادرید، اتلتیکومادرید و بارسلونا.
از شمال یوگسلاوی تا پایان فوتبال در انگلیس
رادومیر بیست‌ودوم نوامبر ۱۹۴۸ در شهر کوچک «ژیلیشته» در شمال یوگسلاوی سابق و بخشی از صربستان فعلی متولد شد. او با اسلوبودا اوژیتسه فوتبالش را شروع کرد و مسیرش به تیم مطرح پارتیزان رسید که یک مرتبه هم با این تیم قهرمان لیگ یوگسلاوی شد. زمانی که در قلب دفاع این تیم محبوب بازی می‌کرد یک مرتبه برای تیم ملی یوگسلاوی در سال ۱۹۷۳ به میدان رفت که تنها بازی ملی‌اش بود. عضویت در فنرباغچه ترکیه و رئال ساراگوسا اسپانیا را هم در کارنامه داشت، تا اینکه پس از چند سال بازی در لوتون‌تاون انگلیس، کفش‌هایش را آویخت. به تدریج هم مربیگری را شروع کرد و در این بخش از دوران حرفه‌ای‌اش موفق‌تر بود.
از مادرید تا کاتالونیا و چین
رئال ساراگوسا و آنتیچ دِین‌شان را به هم ادا کردند. رادومیر مربیگری‌اش را از تیمی که در آن بازی کرده بود، شروع کرد و روز‌های خوبی هم برای آن‌ها رقم زد. همان فصل اول با وجود تجربه کم تیمش را با قرار دادن در رده پنجم روانه جام یوفا کرد. همین فصلِ ۱۹۸۹-۱۹۸۸ سکوی پرتاب او در دوران مربیگری بود. پس از ۲ فصل از ساراگوسا جدا شد و برای مدتی مربیگری نکرد تا اینکه به جای آلفردو دی‌استفانوی بزرگ روی نیمکت رئال‌مادرید نشست. روز‌هایی که بحرانی بود و با آنتیچ در نهایت رئال سوم شد، اما فصل ۱۹۹۲-۱۹۹۱ که از ابتدا آنتیچ تیم مادریدی را بسته بود، با وجود شروع خوب وقتی تیمش به بحران رفت، در ماه ژانویه اخراج شد. دوران مربیگری او در سانتیاگو برنابئو با ۳۹ بازی و بدون جام به پایان رسید، با اینکه رکورد بدی هم نداشت و تیمش ۲۷ برد، ۶ تساوی و ۶ شکست کسب کرد.
سال‌های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۵ روی نیمکت رئال‌اویدو نشست. پس از چند سال خاطره‌انگیز در اتلتیکومادرید دوباره برای فصل ۲۰۰۱-۲۰۰۰ مربی اویدو شد و پس از آن سال ۲۰۰۳ چند ماه هدایت بارسلونا را برعهده گرفت. بزرگان اسپانیا به رادومیر اعتماد می‌کردند. کاتالان‌ها روز‌های پرتلاطمی را در مدیریت و روی نیمکت سپری می‌کردند. با لوئی فان‌خال نتایج دور از انتظاری گرفتند و در نیم‌فصل او را اخراج کردند تا آنتیچ استخدام شود. با آنتیچ خبری از باخت‌های متوالی نبود و وضعیت بارسا بهتر شد. در ال‌کلاسیکو هم تیمش رئال را در برنابئو متوقف کرد. با ۴ برد در پایان آن فصل و با خاطره‌ای خوب مدت کوتاه حضورش در نوکمپ را به پایان برد. نکته مهم دوران مربیگری آنتیچ، شکل دادن بازی ستاره‌هایی مثل ژاوی، اینیستا و والدس توسط او بود.
پس از مدت کوتاه مربیگری در سلتاویگو ۴ سال تیم نداشت و سال ۲۰۰۸ مربی تیم ملی کشورش شد. تنها تجربه ملی‌اش که شیرین بود. صربستان را به جام جهانی ۲۰۱۰ رساند و نتایج خوبی نگرفتند، به غیر از دیداری به‌یادماندنی مقابل آلمان که عقاب‌ها با یک گل حریف را مغلوب کردند. با این حال شکست از غنا و استرالیا، صربستان را در رده آخر قرار داد. از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۵ هم در سوپرلیگ چین مربی شاندونگ لئوننگ و هبی چاینا فورچون شد. با اولی در سوپرلیگ نایب‌قهرمان شد و دومی را از لیگ یک با نایب‌قهرمانی به سوپرلیگ آورد و این پایان راهِ مربیگری آنتیچ بود.
افتخارِ خاصِ رادومیر
تا قبل از اینکه دیگو سیمئونه سرمربی اتلتیکومادرید شود و تیم را متحول کند، هواداران این تیم هر وقت حرف از روز‌های خوب و رؤیایی می‌شد، به یاد تیم رادومیر آنتیچ در فصل ۱۹۹۵-۱۹۹۶ می‌افتادند. در تاریخ ۱۱۶ ساله باشگاه اتلتیکومادرید هیچ‌گاه این تیم در فوتبال اسپانیا دبل نکرده، به غیر از همان فصلی که آنتیچ مربی‌شان بود. فرق آن تیمِ اتلتیکو با تیم فعلی این است که آن زمان بحران مالی داشتند، ولی حالا راحت ولخرجی می‌کنند. حتی رادومیر آنتیچ که به باشگاه آمد مطمئن نبود بتواند در اتلتیکو برای مدت طولانی بماند. ۳ سال قبل از حضور آنتیچ، نیمکت اتلتیکو ۱۱ مربی به خودش دیده بود!
فصل قبل از آن هم در رده چهاردهم قرار گرفت. انقلاب آنتیچ در ویسنته کالدرون با اتکا به ستاره‌هایی همچون پنِف، سیمئونه، پانتیچ، کیکو، مولینا، بیاجینی، سانتی و دیگران بود. وقتی آنتیچ آمد دستش خالی بود و باشگاه حتی ۳ سال قبل از آن آکادمی‌اش را تعطیل کرده بود. با این حال خانه‌تکانی او نتیجه داد. فصل ۱۹۹۶-۱۹۹۵ در کل عجیب بود، چراکه لالیگا ۲۲ تیمی شد و سویا و سلتاویگو را هم به دلیل بدهی‌شان به فدراسیون به دسته پایین‌تر فرستادند. پس از ۴۲ بازی و فصلی طاقت‌فرسا، اتلتیکو ۸۷ امتیاز گرفت و بالاتر از والنسیا و بارسلونا قهرمان شد؛ در حالی که رئال‌مادرید ششم شده بود. البته رئالی‌ها می‌توانند به خودشان افتخار کنند، چراکه آن فصل مقابل همشهری قهرمان دبل کردند. با این حال اتلتیکو، بارسا را دبل کرد. در کوپادل‌ری هم تیم آنتیچ با شکست والنسیا در نیمه‌نهایی و بارسلونا در فینال، جام را بالای سر برد. آنتیچ در ویسنته کالدرون محبوب شد، ولی تیمش فصول بعد این موفقیت‌ها را تکرار نکرد. پس از اینکه سال ۱۹۹۸ جدا شد، در ۲ مقطع دیگر در سال‌های ۱۹۹۹ و ۲۰۰۰ وقتی اتلتیکو به بحران خورد دوباره به تیم محبوبش برگشت. در کل ۱۸۶ مرتبه در اتلتیکو مربیگری کرد که ۸۷ برد، ۵۱ تساوی و ۴۸ باخت نصیب تیم او شد.
