خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ خبر کوتاه و البته چندان هم عجیب نبود؛ چند تیم لیگ برتری با ارسال نامه‌ای به سازمان لیگ اعلام کردند برای شروع تمرینات گروهی دستکش یکبار مصرف و مواد ضدعفونی‌کننده نداریم.
این چند تیم لیگ برتری که دستکش یک بار مصرف و مواد ضدعفونی‌کننده ندارند (خوشبختانه تقاضای دریافت ماسک نداشتند!) لابد جزو تیم‌هایی هستند که کفش استوک بازیکنان‌شان، چند میلیون تومان است؛ دستکش دروازه‌بان تیم معلوم نیست چقدر می‌ارزد و قراردادهای هر کدام از بازیکنان معمولی شان نباید زیر 500 میلیون تومان باشد.
در نتیجه، تیم‌هایی که از تهیه و توزیع مواد ضدعفونی‌کننده عاجزند، مشخص نیست چگونه دارند روزگار خود را سپری می‌کنند، کجا می‌خوابند، هزینه‌های هتل را چگونه تامین می‌کنند، به بازیکنان‌شان چطور ناهار و شام می‌دهند و در نهایت این که هزینه‌های سنگین پرواز و آژانس‌های هوایی را از کجا می‌آورند؟
تیم‌های به شدت بدهکار به آژانس‌ها، هتل‌ها، کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال، بازیکنان و مربیان در این چرخه غیرصنعتی فوتبال ما، روزگارشان چطور می‌گذرد؟
سوال بعدی این که وضعیت ناهنجار و ناراحت‌کننده ای که از فوتبال ایران ترسیم شده تا چه زمانی دوام خواهد داشت؟ به نظر می‌رسد یک جا در یک نقطه این شرایط اقتصادی غیر قابل قبول تیم‌های لیگ برتری و البته لیگ یکی، به انفجار خواهد رسید. این وضعیت بی‌شک دوام چندانی نخواهد داشت.
شکم گرسنه باشگاه‌ها که متاسفانه بدهی‌های آن هر روز انباشته می‌شود، با وعده وعید سیر نخواهد شد. در فوتبالی که حق پخش وجود ندارد، لباس‌های تیم‌ها تحت کپی‌رایت نیست و کرونا، همان مقدار بلیت‌فروشی‌های اندک را هم کن‌فیکون کرده، این تیم‌ها روز به روز لاغرتر می‌شوند و چیزی از آنها عملا باقی نمی‌ماند.
امروز ماسک و دستکش و مواد ضدعفونی‌کننده ندارند؛ اما فردا که حتی از موعد پرداخت‌های قانونی و بدهی‌های جاری می‌گذرد، این تیم‌های نحیف چگونه در فوتبال کشور دوام می‌آورند و زندگی می‌کنند؟
