خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ آنچه خیلی ها پس از دورانی که عادل فردوسی پور برنامه 90 را اجرا نمی کند به آن رسیده اند، یک جنبه و حرف کلی دارد؛ اینکه اگر فردوسی پور بود بسیاری از اتفاقاتی که این روزها شاهدش هستیم رخ نمی داد.
نمی دانیم این ادعا تا چه اندازه واقعیت دارد یا پرطمطراق است اما بعید است حتی در صورت پخش برنامه 90 و حضور فردوسی پور، قرارداد ویلموتس منعقد نمی شد یا محتویات آن بهتر از حالت فعلی بود.
فردوسی پور هم بود شفر از استقلال شکایت می کرد و استراماچونی که از روز نخست حضورش در ایران به همه چیز زاویه داشت، از اینجا می رفت.
اگر فردوسی پور هم  بود و برنامه ای را در تلویزیون اجرا می کرد، قطعا برانکو شکایت خودش، برادرش و دستیارانش را به فیفا می برد.
ویلموتس زرنگ با همسر حقوقدانش هم در صورتی که فردوسی پور بود، به همین ترتیب از فوتبال ما شکایت می کرد و از فیفا حکم می گرفت.
این بلبشویی که در فوتبال ایران می بیند مسبوق به سابقه است و بودن یا نبودن عادل دخل و تصرفی در آن ندارد. با این همه می شود این سوال را طوری مطرح کرد تا حصول نتیجه، ساده تر باشد؛
اگر فردوسی پور بود آیا خیلی ها جرات داشتند کارشان را یواشکی انجام بدهند؟
مسلما خیر؛ عادل با وسواس و دقت فراوان، به تاریکخانه فوتبال ما نور می تاباند و اجازه نمی داد هر مدیری، راه خودش را برود و به افکار عمومی بی توجهی کند.
فردوسی پور کوشش می کرد هیچ سوالی را بی جواب نگذارد و مدیران و چهره های فوتبالی فراری از پاسخگویی را به هر نحوی شده، پای میز سوال و جواب بکشاند.
بله، فردوسی پور هم بود همه این اتفاقات رخ می داد اما تمام مدیرانی که در کارشان خطای بارز دیده شد، سوال پیچ می شدند و باید درباره عملکرد خود پاسخ می دادند. نبودن فردوسی پور در تلویزیون، این مشکل بزرگ را در فوتبال نیم بند ما ایجاد کرد؛ فرار خیلی ها از پاسخگویی و پاسخگو نبودن به یک مجری توصیه ناپذیر...