فوتبال به خاطر جاذبههای بصریاش، ذات رقابت هیجانانگیز و غیرقابل پیشبینیاش و البته به واسطه توجه افکار عمومی، بیش از تمام ورزشها زیر ذرهبین قرار دارد و درست به همین دلیل، همانطور که یک گل ستاره فوتبال در یک بازی باشگاهی به اندازه یک مدال جهانی سایر ورزشکاران بازتاب پیدا میکند، یک حرف ساده ستاره فوتبال هم صدها برابر حرف ستارههای سایر رشتههای ورزشی مورد توجه قرار میگیرد.  خارج از دنیای فوتبال و در سایر رشتههای ورزشی، بسیاری از دعواها و جنجالها و تنشها تنها به این دلیل که دوربین روی فوتبال است و روی این ورزشها نیست، دیده و شنیده نمیشود اما ۱۰ درصد همین تنشها اگر در فوتبال باشد، صدبرابر به چشم میآید و به گوش میخورد. نمونهاش همین داستان اختلاف جدید سعید معروف و مسعود آرمات... در جریان بازی سایپا و پیکان بین سعید معروف و سرمربی سایپا تنش ایجاد میشود و آرمات میگوید: «دلیل نمیشود سعید معروف چون معروف است، به حریف خود توهین کند، مقابل بازیکنی بزرگتر از معروف هم میایستم.» در نقطه مقابل، معروف در فضای مجازی متنی منتشر میکند که کارشناسان میگویند میتواند پاسخی به واکنش سرمربی سایپا باشد؛ «همیشه سکوت نشانه تأیید حرف طرف مقابل نیست، گاهی نشانه قطع امید از سطح شعور اوست!» کاری به دلیل این دعوا و موضع حق و ناحق این طرف و آن طرفش نداریم، حرف این است که اگر مشابه همین حرف را یکی از ستارههای فوتبال میزد، الان جنگ جهانی راه میافتاد و همه فریاد وامصیبتا سر میدادند که درِ فوتبال را باید تخته کرد! دوربین روی فوتبال است و توجه به فوتبال و طبیعتاً حواشی هم سهم فوتبال میشود اما سادهلوحانه است اگر تصور کنیم در تمامی رشتههای ورزشی غیر از فوتبال، آسمان آبی است و اکسیژن آرامش و اخلاق و احترام در فضا لبریز... به قول شاعر به هر کجا که روی، آسمان همین رنگ است... تا اخلاق حلقه مفقوده این ورزش است، آش همین آش است و کاسه همین ظرف شکسته!