واقعاً میترسم نظر قاطع بدهم و آنچه در احساسم موج میزند را بیان کنم و بنویسم. فوتبال ما سابقه جام جهانی دارد، قهرمان بازیهای آسیایی است، جام ملتهای آسیا را برده و در جام باشگاههای آسیا صاحب عنوان است. در مقابل، سوریه قرار دارد که در رنکینگ جهانی فیفا در رده ۱۱۷ قرار دارد و هیچ عنوان قهرمانی در آسیا هم ندارد اما چرا دلنگرانیم؟ البته این ترس طبیعی است چون تیم سوریه قابل پیشبینی نیست و احتمال یک حادثه و شگفتی وجود دارد. ایمن حکیم، مربی سوریه، تیم آمادهای را راهی مسابقات کرده و در تمام پستها و خطها بازیکنان قلدری دارد که هر کدام انگیزههای لازم را برای بردن به دلایل مختلف دارند. امید سوریها به این بازی است تا در صورت پیروزی صاحب ۷ امتیاز شوند و امیدوارانه بازیهای خود را دنبال کنند و شاید برای اولین بار به جام جهانی صعود کنند!
فاصله فوتبال امروز ما با سوریه بیشتر از آن است که حوادث بتواند روی آن تأثیر بگذارد. کارلوس کیروش روی نیمکت ماست و تا حدودی خیالمان راحت است که ایمن حکیم، مربی سوریه، در یک مبارزه فکری از پس مربی ایران برنمیآید.
پیروزی ما مقابل سوریه یعنی باز شدن روزنههای جام جهانی روسیه و ادامه صدرنشینی. چه افتخاری است که ما اولین تیمی باشیم که به جام جهانی ۲۰۱۸ میرود.
امروز برای ما روز جام جهانی است. از این تاریخ به بعد کشور مالزی را فراموش نمیکنیم که سکوی پرواز ما به روسیه شده است. بعد از آرژانتین، فرانسه، آلمان و برزیل حالا روسیه پذیرای تیم ملی فوتبال ایران میشود. با علم پیروزی در این بازی تا حدی این خواستهها عملی خواهد شد.
