زندهیاد پرویز دهداری که ۲۴ سال از فوتش میگذرد (و حالا در کمال تأسف، اهالی فوتبال و رسانهها حتی روز درگذشت او را از یاد میبرند تا در پیشگاه وجدانمان شرمنده باشیم که چرا زودتر یادمان نبود سوم آذر سالروز پرواز معلم اخلاق است) نه آن دیکتاتوری بود که برخی اعتصابیون بازیهای آسیایی ۱۹۸۶ سئول ادعا میکنند و نه آن فرشتهای که دوستدارانش مدعی هستند. پرویز دهداری یک انسان بود، با ویژگیهای انسانی که افکارش به «چپ» پهلو میزد، بیشتر «راست» میگفت و البته خدابیامرز لجبازیها و یکدنگیهای خاص خود را داشت اما با وجود ادعای برخی از آن ۱۴ نفری که در اعتراض به قاطعیت دهداری اعتصاب کردند و تا همین حالا هم میکوشند پرویزخان را دیکتاتور غیرقابل نرمش معرفی کنند، تصویری که از استاد در حافظه فوتبال ما باقی مانده، یک مرد عملگرای اخلاقمدار است که با جسارت و شهامت مثالزدنی، دهها ستاره به این فوتبال معرفی کرد و باعث پوستاندازی تیم ملی و فوتبال ایران شد.
اصراری نیست همه دهداری را دوست داشته باشند اما آنهایی که میدانند او یک روز با کلیه خراب پشت موتورگازی نشست و در زمستان تهران، کیلومترها ترک موتور رفت و برگشت تا ۲۰ لیتر نفت برای روشن کردن بخاری خوابگاه شهرستانیهای تیم ملی بیاورد، نمیپذیرند او را یک مربی بیرحم بنامند.
آنهایی که میدانند دهداری یک روز بازیکن تیمش را به خاطر تحقیر بازیکن حریف، تنبیه و تعویض کرد و به او گفت: «خجالت نمیکشی سه بار یک نفر را دریبل میکنی؟ شاید نامزدش در حال تماشای بازی باشد»، باور نمیکنند معلم اخلاق لقب ساختگی برای او باشد....
حالا اگر روزی مجبور شد چند ملیپوش را برای خرید از سوپرمارکتی در شرق آسیا به صف کند و انتقاد بشنوند که مگر تیم ملی پادگان است، از بزرگواریاش بود که به رسانهها نگفت بعضیها از همین سوپرمارکت آدامس و شکلات بلند کرده و آبروی تیم ملی را برده بودند!
خدایش بیامرزدش که سوم آذر ۱۳۷۱ رفت اما ماهها قبل از آن مُرده بود، همان روز که با گلولههای برفی او را زدند و او برفها را بوسید و زیر لب خندید و برای همیشه از فوتبال رفت.