به گزارش خبرورزشی، بازی ایران و استرالیا در سال 1376 رقم خورد اما هنوز که هنوز است از آن بازی به نیکی یاد میشود و همه علاقهمندان به فوتبال ایرانی آن بازی را نماد تلاش بیحد و حصر، غیرت ملی، افتخار و فوتبال ناب ایرانی میدانند. شاید تعداد کم افتخارات ملی فوتبال ایران پس از آن بازی، دلیل اصلی این امر باشد که کماکان بازی ایران و استرالیا نقطه اوج فوتبال ما است. نقطه اوجی که سالها از آن میگذرد اما از آن زمان تاکنون کمتر رویدادی در فوتبال رخ داده که ارتفاعش بالاتر از آن نقطه باشد. پیروزی تیم ملی برابر آمریکا در جام جهانی 98 و صعود به جام جهانی 2006، دو نقطه اوج دیگر فوتبال ما هستند که در خاطره جمعی ایرانیان به یادگار مانده است.
19 سال پیش در 8 آذر 76، تیم ملی فوتبال ایران در ملبورن رودرروی استرالیا صفآرایی کرد. ایران در آن سال برای صعود به جام جهانی 1998 فرانسه تلاش میکرد اما در مرحله گروهی نتوانست از پس عربستان سعودی برآید و به عنوان تیم دوم راهی مرحله پلیآف شد. تیم ملی سپس راهی دیدار با ژاپن شد. در آن بازی که به صورت تک بازی برگزار شد، تیم ملی نمایش خوبی داشت اما در نهایت با اشتباه یکی از بازیکنان و گل به خودی او و عدم موفقیت تیم ملی در جبران گل خورده، برابر چشم بادامیهای ژاپنی شکست خورد و باز هم از رسیدن به جام جهانی ناکام ماند. در نتیجه تیم ملی ناچار شد در آخرین فرصت برای حضور در جام جهانی فرانسه در دو دیدار رفت و برگشت به مصاف استرالیا برود. این چنین بود که رویاییترین شب فوتبال ایران رقم خورد.
نسل فوتبال ملی ما در سال 1376 به قدری قدرتمند و باصلابت بود که فوتبال ایران تا سالهای سال از حضور آنها سود برد و وجود بازیکنان آن نسل در فوتبال ایران منشاء اثرهای مفید و ماندگاری بود. عابدزاده به عنوان دروازهبان شماره یک تیم ملی تا سالها حضوری مقتدر درون دروازه داشت و هنوز هم هر کسی پیراهن شماره یک تیم ملی را میپوشد خواه و ناخواه با او مقایسه میشود. علی دایی پس از آن بازی راه طولانی پیشرفت را پله پله طی کرد و به سطوح بالای فوتبال دنیا رسید. نایب قهرمان اروپا شد و در لیگ قهرمانان اروپا خوش درخشید. او اکنون آقای گل فوتبال جهان است. خداداد عزیزی، کریم باقری، مهدی پاشازاده، رضا شاهرودی و مهدی مهدوی کیا راهی تیمهای خارجی شدند و تا سالها لژیونر باقی ماندند. هرچند در میان آنها مهدوی کیا ثبات بیشتری داشت و به موفقیتهای بسیاری دست یافت.
فوتبال ایران همیشه به داشتن استعدادهای خوب و پتانسیل بالا برای موفقیت معروف بوده است. پس چه میشود که پس از 19 سال هیچ یک از تیمهای ملی ایران در دورههای مختلف، صلابت و انرژی تیم سال 98 را نداشتهاند؟ چرا نسل فوتبال ما در سال 98 هنوز به عنوان نسل رویایی شناخته میشوند و هنوز هیچ کدام از تیمهای ملی ایران نتوانسته جای آن تیم را در ذهن و خاطره مردم بگیرد؟ چرا هنوز که هنوز است مردم فوتبالدوست و فوتبالفهم ایران بازیکنان تیم ملی را در سال 98 به چشم دیگری نگاه میکنند و حساب جداگانهای روی آنها باز میکنند؟ این پرسشها و پرسشهای فراوان دیگر سالهاست که فوتبال ایران را آزار میدهد.
