مسابقات المپیک توکیو بود که یک دفعه اعلام کردند 6 نفر از بازیکنان تیم ملی محروم شدند. مرحوم حسین فکری سرمربی تیم ملی بود. آن روز که من به تیم ملی دعوت شدم قرار بود فردایش تیم عازم شود. اشتباه نکنم این اسامی از تیم ملی خط خوردند؛ مرحوم بهزادی، مرحوم دهداری، مرحوم شیرزادگان، جاسمیان، برمکی و مرحوم محراب شاهرخی. وقتی به تیم ملی دعوت شدم گفتند باید پدرت در دفترخانه امضا بدهد که مشکلی برای خروج از کشور نداری. من هم با پدرم رفتم دفترخانه و خدابیامرز امضا داد که من بتوانم با تیم ملی به مسابقات اعزام شوم. من متعلق به دوران خودم هستم. قهرمان آن زمان. جزو نخستین جوانهایی بودم که وارد فوتبال اروپا شدم. کار سختی بود اما من از عهدهاش برآمدم. اشتباه نکنم سال 1965میلادی بود که با تیم بایرنمونیخ قرارداد بستم و وارد فوتبال پرماجرای آلمان شدم. من 7 سال در فوتبال آلمان بودم اما وقتی به ایران برگشتم خیلیها نمیدانستند من در آلمان فوتبال بازی میکنم! آن زمان روزنامهای نبود. کسی به فوتبالیستها اینطوری اهمیت نمیداد. الان اما ماجرا فرق میکند. تعداد روزنامهها خیلی زیاد شده. بیشتر برنامههای رادیو و تلویزیون به فوتبال اختصاص دارد. الان فلان لژیونر در تمرین تیمش پاس گل میدهد فردایش همه روزنامهها مینویسند. زمان ما اما این خبرها نبود. میرفتی و بعد از 7 سال برمیگشتی تازه میفهمیدی کسی نمیداند کجایی! سر و صدایی نبود اما الان کافی است یکی از لژیونرها آب بخورد آن وقت همه روزنامهها مینویسند. از این لحاظ الان خیلی بهتر است.