یک موقع است که پرسپولیس مثلاً انصاری را میفروشد و سروش رفیعی را میخرد که خب کار خوبی است و میتوان گفت تیم در فاز هجومی تقویت شده ولی تجربه ثابت کرده پرسپولیس و استقلال و البته بسیاری از تیمهای دیگر علاقه خاصی به جذب بازیکنان خارجی دارند، آن هم از نوع بنجلش که افراد بیشتری را راضی میکند!

در ایران به بازیکن پول میدهند که او را روی نیمکت و سکو بنشانند و هیچکس هم نمیپرسد وقتی شما بازیکن را نمیخواهی یا به فوتبالش اعتقاد نداری، چرا حداقل او را به صورت قرضی به تیم دیگری واگذار نمیکنی؟! این از آن جمله سؤالات همیشه بیجواب است. مثل سؤالات بیجواب در مورد بوقچیها، افتضاح در آکادمی و... که معمولاً کسی نیست به آنها جواب بدهد. اساساً یک نفر مدیرعامل میشود که فقط با رادیو و تلویزیون مصاحبه کند و مطرح شود. الان هم که انتخابات نزدیک است و کلاً مدیرعامل شدن صرفه اقتصادی و سیاسی دارد اما یک مدیر که از صد تا کانال میگذرد تا روی صندلی مدیریت جلوس کند، چرا نباید در مورد فسادهای مالی، اخلاقی، آکادمی، بازیکنانی که بازی نمیکنند و... جوابگو باشد؟! چرا مدیران تا قافیه را تنگ میبینند، ناگهان پنهان میشوند و اصلاً چرا یک مدیرعامل از ترس شعار 4 نفر باید بوقچیپروری کند و به بوقچیها به عنوان کارمند باشگاه پول بدهد؟! صدالبته در میان همین بوقچیها هم آدم سالم و درست داریم ولی نفس قضیه غلط است و مدیری که زورش به بوقچی نمیرسد، صددرصد جلوی دلال و کارچاقکن و شرخر و... هم کم میآورد. نتیجه هم همین قراردادهای نجومی است که حتی از حقوقهای نجومی دردآورتر است چون کسی که حقوق نجومی میگیرد، حداقل یک مسئولیتی دارد و کاری انجام میدهد (گاهی اوقات) اما کسی که پول میلیاردی میگیرد و بازی نمیکند، فقط به شکم مدیرعامل میخندد!