استقلال با نفت بازی دارد! رقابت از نوع شدیدش جریان دارد! منصوریان یک طرف، علی دایی طرف دیگر! نبردی در جام حذفی! بازار کریخوانی رواج دارد! داور مسابقه- که خود برای خودش عالمی دارد- سوت آغاز را به صدا درمیآورد! مقابل چشمان 3 هزار نفر! فقط با 3 هزار نفر! انگار استقلال هنوز محروم است! انگار استقلال هنوز محکوم است! محکوم به تماشاگر نداشتن! حکمی برآمده از دل بازیهای قبلی و مسابقههای پیشین استقلال!

چون نیک نظر کرد، پر خویش در آن دید!... استقلال وقتی به جای جنگیدن در زمین، به دعوا و مرافعه در کنار زمین مشغول است! استقلال وقتی خودزنی میکند، تماشاگر از دست میدهد! 3 هزار نفره شروع میکند! فوتبال خوب و بهترش هم افاقه نمیکند و جواب نمیدهد! کما اینکه، جواب هم نداد! بازی برنده- برنده، مسابقه برد- برد، به ضرر استقلال تمام میشود! ضرری در حد حذف شدن!

نفت تهران یک - استقلال صفر! نفت تهران یک - استقلال یک! نفت تهران- تیم علی دایی- یک، استقلال دو! و سرانجام نفت 3- استقلال 2! تیم علی دایی؛ هیجان و مثبتاندیشی علی دایی، سیل به پیروزی و بیزاری از باخت علی دایی، کار را یکسره میکند!

این پیکار که عیار بالایی داشت، شما را به یاد کدام یک از دربیهای هشتاد و چندگانه دو بزرگ تهران میاندازد؟!

علی دایی و مصطفی دنیزلی تفاوتهای بارزی دارند! که قاضی هم شباهتی به ایمون زاید ندارد! نتیجه مسابقه، اما سخت یادآور روزی است که پرویز مظلومی و استقلال پنجمین برد پی در پی را بدل کردند به یک باخت دراماتیک و بلکه به یک نتیجه تراژیک.

استقلال 2- پرسپولیس صفر، جای خود را با استقلال 2- پرسپولیس 3، عوض کرد! در زمانی حدود 15 دقیقه، استقلال بازی برده را باخت!

هم برابر پرسپولیس و دنیزلی! هم برابر نفت و علی دایی!

چه گفتهاند؟ هنر نزد ایرانیان است و بس! هنر باختن در حین برنده بودن هم از جمله همین هنرهاست که دیگر انحصاری هم نیست!

استقلال، بختیار رحمانی را به ایمان مبعلی ترجیح میدهد! چون به روز رویارویی مستقیم و چشم در چشم میرسند؛ مبعلی «ستاره سازندگی» و بازیسازی میشود، بختیار رحمانی نیمکتنشین! چرا؟ برای چه؟ به کدام دلیل؟ در استقلال باید پیشرفت کرد یا پسرفت؟

به گلهای نفت نگاه میکنیم و به خشم مثبت و عصبیت لازم مردان دایی خیره میشویم! نه یک دایی که 11 دایی را میبینیم که برای برنده شدن، از باخت و از سنگین شدن و شدت باخت نمیترسند! 11 علی دایی، در کنار خود علی دایی! اینان تیمی ساختهاند برای غافلگیری! تیمی برای خلق شگفتی! تیمی برای یقهگیری!

یک تیم پهلوان کنفتکن! یک تیم که پایش را میدهد تا بازی را ندهد! یک تیم که برای نباختن و بردن، هیچ کوتاه نمیآید!

استقلال قرار بود نفت را خوب بشناسد، اما خودش را هم نشناخت و به جان مهدی رحمتی دعا کرد که گلهای بیشتری نخورد!

مرکز دفاع استقلال، محله برو- بیا بود! کرنرهای نفت مثل کرنرها و ارسالهای تراکتورسازان، بلای جان رحمتی شد! پادوانی، باز هم به وقت شکار، رقصش گرفته بود و کم آورد! منصوریان نتوانست سه دقیقه از دقیقه 106 تا دقیقه 108، جور دفاعش را بکشد! حواس استقلال در این سه دقیقه پرت بود!