عدهای آنقدر به غلط بودن تصمیم کیروش اطمینان داشتند که منتظر وقوع فاجعه برای تیم ملی و یا حتی شکستهای سنگین بودند اما اتفاقی که افتاد چیزی غیر از این بود. رحمان احمدی در تداوم بازیهای مقدماتی تیم ملی در جام جهانی گذشته در حد یک ستاره درخشید و تا صعود نهایی به خوبی از سنگر تیم ملی حفاظت کرد. در جام جهانی هم سرمربی پرتغالی، علیرضا حقیقی جوان را به گونهای آماده ساخت که حتی نظر بسیاری از رسانههای خارجی را به خود جلب کرد و به دنبال آن بازیهای درخشان بیرانوند، اخباری و مظاهری نه تنها نبودن دروازهبان پرادعای سابق را از خاطرهها برد بلکه نوید حضور چند رقیب جوان را برای چهارچوب تیم ملی داد. حالا در اوج بازیهای مقدماتی تیم ملی به یکباره دروازهبان اصلی تیم دچار مصدومیت میشود و برخلاف همه گمانهزنیها سوشا مکانی پرحاشیه برای بازی با سوریه انتخاب میشود و اتفاقاً بازیکنی که برای پرسپولیس حاشیههای پرشماری ایجاد کرد و عملکرد نامطلوبی داشت در زمین ناهموار مالزی برابر سوریه کلینشیت کرد و نشان داد زمانی که بازیکن کیروش میشوی مجبور هستی سطح خود را بالاتر آورده، از حاشیه دور باشی و با انگیزه بیشتری بازی کنی. مجموع این اتفاقات یعنی اینکه اداره تیم به سبک کیروش مساوی با عدم وابستگی به ستارهها، مبارزه جدی با بازیکنسالاری، یکسان بودن قوانین برای همگان، ضرورت تلاش حداکثری و بهرهمندی از روحیه جنگندگی و انگیزه کافی برای دستیابی به پیروزی و موفقیت است. هر فردی نمیتواند خود را با این سبک وفق دهد از تیم کنار گذاشته میشود حتی کسی که در ظاهر جانشینی ندارد و نتیجه این سبک میشود تیمی که اکثر مردم از نظم، اقتدار و ثبات آن رضایت دارند. هر باشگاهی باید منشور اخلاقی، ثبات رفتاری و کلاس خود را حفظ کند تا نه تنها تحت تأثیر هیچ بازیکنی قرار نگیرد بلکه آنها را مجبور به رعایت چارچوبهای مورد نظرش کند. بازیکن در هر اندازهای از باشگاه و مربیاش کوچکتر است پس از نیمکتنشینی، ترانسفر کردن و اخراج بازیکنان ناآماده و متخلف نگران نباشید. اگر مربی آبیپوشان تشخیص داد در یک بازی مهم کاپیتان تیمش را نیمکتنشین کند و اتفاقاً تصمیمش نتیجه داد پس از او حمایت کنیم تا روحیه کار تیمی جانشین فردگرایی شود.