48 تیم در 16 گروه سه تیمی، جمع بازیها به 80 خواهد رسید. یادمان باشد در جام جهانی اروگوئه در سال اول 1930 تنها 13 تیم شركت كرده بودند. امتیازاتی كه افزایش تیمها را سبب شد، عمومی كردن جام جهانی، فرصت دادن به تیمهای ضعیفتر و كسب درآمد بیشتر است؛ ضمن اینكه جام جهانی با ستارههایش جذابیتهای لازم را برای یك ماه یا 40 روز دارد و خستهكننده نیست. فوتبال هنوز راز و رمز درون خود را حفظ كرده است و زیباییهای پنهان و غیر قابل پیشبینی دارد. 48 تیم امكان هنرنمایی به پدیدههایی را میدهد كه تیم ملی بزرگی ندارند. قارهها جان میگیرند و چشمانداز روشنتری پیدا میكند. قاره ما (آسیا) شانس بیشتری پیدا میكند به ویژه فوتبال ملی ما كه گاه در سایه استرالیا، كره و ژاپن قرار میگیرد. اكثر كشورهای جهان به ویژه آسیاییها، با این طرح موافق و خوشحالند و شاید كشورهای صاحب قدرت نگران این افزایش باشند و نگرانی آنها نیز بیدلیل نیست. آنها برای رسیدن به مقام قهرمانی باید راه سختتری را طی كنند، اگر به دستاندازهای كشورهای آفریقایی و آسیا نیفتند. فدراسیون فوتبال ایران نیز از این طرح استقبال كرد و بر اساس نمودهای مثبتی كه داشت بر آن صحه گذاشت. جام جهانی میدان خوبی است برای عرضه تواناییهای واقعی فوتبال ما و نوعی خوشبینی عمومی را در اكثر كشورها به وجود میآورد و انگیزههای گرایش به این رشته را بیشتر میكند. فیفا با این دكترین حساب شده محبوبیت بیشتری بین اعضا برای خود به دست میآورد. این طرح تردیدهای تبعیض كه هاوهلانژ برزیلی پایه گذاشت را از بین میبرد.