یه گزارش روزنامه خبرورزشی خودش میگوید: «وقتی ركورد 63 متر در آسیا طلا میگیرد، چرا مثل كبك سرمان را زیر برف كردهایم؟ وقتی سه پرتابگر مدالآور داریم، امكانات بدهید. بالاخره مسابقه قبل از قهرمانی آسیا مشخص میكند كه چه كسی تمرین كرده یا نكرده. مگر ما به جز ورزش كار دیگری هم داریم؟ بابای من كه بانك ندارد. فكر میكنند با ماهی 400،500 هزار تومانی كه میگیرم، در خانه حال میكنم. آقایان ما جوانیمان را از سر راه نیاوردهایم. فكری به حال ما كنید.»

پرتابگر دیسك معتقد است نمیآید و گلایه هم نمیكند: «بابت چه چیزی باید بترسم؟ مربیام را میگیرند؟ وقتی در تهران هم باید خودم تنها تمرین كنم، خوب میمانم در اصفهان. حداقل اینجا راحتترم. دیگر به غذا، تمیز نبودن خوابگاه و هوای آلوده و سرد تهران هم گیر نمیدهم.»

صمیمی این روزها بر حسب عادت تمرین میكند: «من فعلاً بر حسب عادت تمرین میكنم. چراكه عاشق پرتاب دیسك و دوومیدانی هستم اما نه با هر شرایطی. كیهانی گفت برای گروه A مربی خارجی و اردوی خارجی دارد، سه ماه گذشته و شرایط ما هیچ فرقی نكرده است. حتی در اردوها بچههای دو گره با هم تمرین میكنند. وقتی اینجوری است دیگر تقسیمبندی برای چه؟ در حالی كه اصل تمرین دوومیدانی زمستان است. باید هزینه شود تا اول بهار كه مسابقهها شروع میشود. آن موقع زمان تمرین سبك است تا بدن روی فرم بیاید.» او حالا نگران از دست رفتن فرصت است: «حالا وسط برج 10 است كی قرار است مربی بیاید؟ فدراسیون به من میگوید برو لهستان یك مربی خوب پیدا كن. فدراسیون كه نمیتواند در ایران هزینه كند، از من میخواهد مربی لهستانی و اردوی اروپایی انتخاب كنم؟ حداقل هزینه اردو در اروپا ماهی 5 هزار دلار است یعنی 20 میلیون تومان، تازه اگر مربی مجانی گیر بیاید. دستمزد مربی خوب هم حداقل ماهی 10 هزار دلار میشود. من به چه امیدی باید به لهستان بروم؟»

او هنوز هم متوجه هدف فدراسیون از قطع دستمزد نشده: «من هنوز هم هنگ هستم. نمیدانم یعنی چه كه وقتی حقوق 500،600 تومانی به ورزشكار میدهیم تنبل میشود؟ در حالی كه این مبلغ پول ایاب و ذهاب ما هم نمیشود تنها میشود پول بنزین. یعنی چه كه مسابقه میگذارند و به نفرات برتر پاداش میدهند؟ این جایزه به درد ورزشكاران گمنام میخورد نه ما.» صمیمی حالا خودش را رها شده میداند و بس: «من چند بار برای پول مكمل، ماساژ و تغذیه تماس گرفتم اما كیهانی به من گفت بیا اردو روزی 30 تومان بگیر و برو مكمل و... را بگیر. در حالی كه كارگر هم مزدش روزی 100 تومان است. بعد از آن من گوشیام را خاموش كردهام و زندگی میكنم. حالا من پرتابگر دیسك شانس مدال، 5 ماهی است رها شدهام. وای به حال بقیه.»

پرتابگر دیسك خیلی به این شرایط امیدوار نیست: «بهتر است خودمان را گول نزنیم، در قهرمانی آسیا ما پرتاب دیسكیها شانس مدال هستیم. بحث افتخار است، فدراسیون میتواند اعتماد كند یا نكند اما اینكه حقوق ورزشكار را قطع كند و حواله دهد به مدالی كه میگیرد، مثل این است كه من بنزین نزنم و روغن ماشینم را عوض نكنم و بگویم مرا به تهران برسان تا بنزین بزنم. این برنامه برای كشورهایی است كه ورزشكارانش اسپانسر دارند و نیاز مالی ندارند اما ما چی؟ باشگاه نداشتیم و 8 ماه هم بدون حقوق سر كردیم. امكانات هم را كه ماشاءا... چشم نمیزنیم. حالا هم میگویند باید تابع باشید وگرنه حذف میشوید. من امسال یك ریال هم برای خورد و خوراك و مكمل نگرفتهام. اگر به ما بگویند نداریم باورش راحتتر است.» او به برنامه فدراسیون هم انتقاد دارد: «آنها به خاطر یك تا دو میلیون بهمن و اسفند مسابقه برگزار میكنند، زمانی كه هیچ جای دنیا مسابقه ندارد و همه تمرین سنگین دارند اما من هم طبق برنامه خودم كار میكنم، مثل همه پرتابگران دنیا. فصل تمرین زمستان را از دست نمیدهم، فروردین هم سبك تمرین میكنم تا اواخر اردیبهشت كه برای مسابقه آماده باشم.»