هر باشگاه و هر تیمی كه سیستم اداره یك گروه را بشناسد و اصول اولیه آن را رعایت كند، قادر است سیر صعودی طی كند و به قلل بالاتر در سطوح مختلف برسد. در تیمهای باشگاهی اجرای این اهداف منطقیتر صورت میگیرد و در تیمهای ملی با كمی اغماض، البته با علم به این مسئله كه خیلی از كشورهای اروپایی آن تعصب ناسیونالیستی را روی تیمهای ملی خود ندارند و در باشگاهها انرژی بیشتری میگذارند. پرسپولیس نوسانات بسیاری داشته است اما هر زمان كه یك مدیر مقتدر و یك مربی باكلاس داشته، در دامنههای بالای فوتبال قرار گرفته است. در زمان عبدو این اتفاق به دلیل كاریزمای بالای مدیریت شكل گرفت و موفقیتهای زیادی به دست آمد. در دوران دنیزلی نیز شاهد چنین پیشرفتهایی بودیم، حتی در زمان علی پروین كه نوع مدیریتش خاص و روش او بر مبنای یك نوع سختگیری و نزدیكی عاطفی بین او و بازیكنان صورت میگرفت. پرسپولیس امروز نیز به دلایل لازم از سوی مدیریت و در مرحله بعد یك مربی به سوی موفقیت پیش میرود. یك مربی كه درایت سیاسی حساب شده دارد و جامعهشناسی در فوتبال را در پرسپولیس میشناسد. او میداند در چه مقاطع و زمانهایی باید سكوت كرد و در چه زمانی تاخت و معترض بود. در آغاز فصل هیچكس پیشبینی نمیكرد برانكو با این نفرات جوان و ناشناس بتواند در صدر قرار گیرد. برانكو با روش و اعمال رفتارهای حرفهای امروز فوتبال و شناخت از جامعه و مدیریت فوتبال ما، استراتژی خود را تعریف كرد و نتیجه هم گرفت.
در واقع برانكو ثابت كرد دانش حرفهای فوتبال تا چه اندازه در موفقیت تأثیر دارد. پرسپولیس امروز الگوی مناسبی است برای دیگر تیمها و نقش یك مربی كاردان كه پایههای مدیریت فوتبال داخل را میشناسد. فوتبال باشگاهی ما به چنین مربیانی نیاز دارد تا توان كلی مسابقات باشگاهی ما بالا برود. دایره آشنای مربیان را فراموش كنیم و برای آینده فوتبالمان در جستوجوی برانكوها بگردیم.
