بر این اساس وقتی بخواهیم خودمان را بالا بكشیم و در عوض سابقه كسی را به رخ بكشیم سریع دست به كار میشویم و چماق «خاكبازی» را بالا میبریم تا بر فرق سر بینوایی بكوبیم كه به ما یا كسی كه دوستش داریم، تاخته است. همین میشود كه غزال تیزپای فوتبال ایران كه روزی با زمینگیر كردن مارك بوسنیچ، مردم ایران را در یك بعد از ظهر پاییزی آنچنان دلشاد كرده، وقتی پای جنجال فوتبالی وسط كشیده میشود «خاكبازی» را وصلهای میداند كه براساس آن نباید پاسخ بازیكن فولاد را بدهد. خداداد عزیزی حتی در این مصادره «خاكبازی» برای تاختن به یك فوتبالیست پای دوستی چند سالهاش با نعیم سعداوی را نیز وسط كشیده كه اگر او ادعای رفاقت دارد باید به بازیكنش یادآوری كند زمانی كه او در تیم ملی بازی كرده، بختیار رحمانی در حال خاكبازی بوده و خاك روی دستهایش ریخته است. اینطور است كه «خاكبازی» روز به روز در فرآیند حرفهای كاری ما بحرانسازتر میشود تا یادمان نرود بكوشیم تا میتوانیم از دایره آن فاصله بگیریم اما سؤالی كه پیش میآید این است كه اگر با چنین دست فرمانی هر بزرگتر و سابقهداری نسل بعد از خود را بخواهد متهم كند آیا نباید نسل خود آنها هم از سوی نسل قبلتر به «خاكبازی» متهم شوند؟ به هر حال انسانها در یك فرآیندی رشد و پلههای ترقی را طی میكنند و برای این منظور نیز چارهای نیست جز اینكه تلاش كنند و تجربه كسب كنند تا موقعیت بسازند. بر این اساس همیشه این دایره اینگونه خواهد بود كه عدهای ستاره باشند و روی قلههای موفقیت جا خوش كرده باشند تا عدهای دیگر با انگیزه آنان را الگو كنند تا بتوانند به لحاظ كیفیت زندگی خودشان را ارتقا دهند. همان چیزی كه این روزها متهم میشویم به آن: خاكبازی.
*سردبیر سرویس اقتصادی خبرآنلاین و مجری تلویزیون
