فوتبال شعار نیست؛ فوتبال عشق است، دوست داشتن، فوتبال ظرفیت است؛ ظرفیت برد و باخت و احترام به رقیب، چه در روز پیروزی و چه در روز شكست. فوتبال مسبب خاطرات است و آنچه كه در ذهن میماند، نیكویی رفتار است و نتایج مدام تغییر میكنند.
فوتبال شو نیست. فوتبال نمایش نیست. همانند شویی كه استقلالیها و پرسپولیسیها اجرا كردند؛ ضیافت شام، ضیافت شامی به جبر اسپانسر. فوتبالیستهایی كه تا ساعاتی دیگر باید در مستطیل سبز برای شكست یكدیگر از جان مایه بگذارند، دست در دست هم لبخند زدند! انگار یك تیم بودند و همبازی هم.
در الكلاسیكو دیدهاند پیش از بازی رئالیها و بارساییها در مهمانی مشترك حاضر شوند؟ یا دیگر شهرآوردهای جهان؟ این مهمانی چه معنی دارد؟ جز اینكه پیش از بازی شائبه تساوی برای طرفداران دو تیم به وجود بیاورد؟
رقیب است و رقابت. اینها با مهمانی در تضاد است! رفتارهای تصنعی و شعار هیچ كمكی به فوتبال نمیكند. نه به فن فوتبال و نه به اخلاق فوتبال.
قبل از الگیلانو این فصل- بازی رفت- بازیكنان دو تیم دست در دست هم وارد زمین شدند. كمپین مهربانی به راه افتاد و... اما بازی كه شروع شد، فحاشی هم آغاز شد.
با شعار، فرهنگ خلق نمیشود. رقابت یعنی تلاش برای پیروزی. بیآنكه كسی آزردهخاطر شود. بهتر است به جای چنین هزینههایی كه هیچ است، بلیت را اینترنتی كنیم و تماشاگر یكی، دو ساعت پیش از بازی، بیدغدغه وارد استادیوم شود. مثل تماشاگر خارجی. بهتر است مكانیزم كنترل تماشاگر را در فوتبال پیاده كنیم تا كسی این جرأت را به خود ندهد كه روی سكوها دست به هر هنجارشكنیای بزند.
با شعار و به راه انداختن این شوها، نمیشود صورت مسئله را پاك كرد. واقعیت فوتبال ما همان گم شدنهای حكم فیفا در ساختمان چند طبقه فدراسیون فوتبال است و آن وقت پیش از بازی از رقبا میخواهیم لبخندهای مصنوعی بزنند. مهربانی پیش از شهرآورد! در حالی كه آنها باید به شكست یكدیگر فكر كنند و نه لبخند زدن به هم!
