به مدالهای المپیکی این رشته بیشتر دقت کنیم و بحرانهایی که این رشته و فدراسیون پشت سر گذاشته و حالا برایش شرایط عادی شده است. علی مرادی خاکخوردهترین رئیس فدراسیون در نوع خود است. او در شرایط زیر صفر مادی و اقتصادی این ورزش را از جنوب شهر آغاز کرد و با ریاضت و زحمت فراوان پیش آمد در حالی که نفس و خواستههایش را با وزنهبرداری درهم آمیخته بود. او درد ورزشکار را میشناسد، پولادهای سرد روی تخته را حس میکند و به خوبی از موقعیتهای یک وزنهبردار در شرایط روانی و فنی آگاه است. علی مرادی یک رئیس فدراسیون متخصص است و مسیر قهرمانی را خوب میشناسد. وزنهبرداری ما به کمک علی مرادی میتوانست در المپیک ریو سه مدال طلا به ارمغان بیاورد، اگر توطئههای خارجی و داخلی اجازه داده بود. حالا وزنهبرداری ما برای المپیک 2020 به دنبال رؤیای چهار مدال است که با این استعدادها، آرزوی دوری نیست. ما کیانوش رستمی 26 ساله را در اوج پختگی داریم، سهراب مرادی، بهداد سلیمی گریخته از آسیبدیدگی و جوانانی که در پشت این نسل ظهور کردهاند. این قهرمانان وارث بزرگانی از ایران شدهاند که هفتاد سال برای وزنهبرداری ما افتخار کسب کردهاند. یادمان نمیرود جعفر سلماسی، محمود نامجو، علی میرزایی، حسین فردوس، محمدحسن رهنوردی، رسول رئیسی، علی صفاسنبلی، جلال منصوری، فیروز پژمان، هنریک تمرز، محمد نصیری، پرویز جلایر، نصرا... دهنوی، علی مرادی، شاهین نصیرینیا، حسین رضازاده، کوروش باقری، حسین توکلی، محمد فلاحتینژاد، سجاد انوشیروانی، بهادر مولایی و امروز بزرگانی که تاریخسازند و میتوانند مدالهای طلای ما را افزایش دهند. ما در 16 دوره المپیک بیش از 17 مدال طلا، نقره و برنز در وزنهبرداری به دست آوردهایم. در سال 2020 انتظار از علی مرادی و وزنهبرداری بیشتر است. وزنهبردای نیاز به محیطی آرام و به دور از تنش دارد. امیدواریم مدیریت مرادی این آرامش را به شکل دلپذیری در وزنهبرداری جاری کند.