این چند روز باقی مانده تا پایان سال هم مثل تمام سیصد و چند روزی كه پیش از این گذشتند، میگذرند و به فاصله چند پلك بههم زدن، سال كهنه میرود و اگر عمرمان به دنیا باشد، سال نو را میبینیم.
میگویند فقط آنهایی منتظر فرارسیدن سال جدید هستند كه سال جاری را بد سپری كردهاند و تصور میكنند سال كه عوض شود، خودشان هم تغییر میكنند... سال دیگر سال ماست، این قصه هر سال ماست، حكایت همین آدمهاست كه چون تغییر را از خودشان آغاز نمیكنند، تغییر سال كمك حالشان نمیشود.
متأسفانه حكایت ورزش ما هم همین است، هر سال دست به دعاییم و چشمانتظار و گوش به زنگ كه با آغاز سال جدید، حال و روز ورزش ما بهتر شود، غافل از اینكه با منتظر ماندن هیچ اتفاق تازهای رخ نمیدهد. برای تغییر باید حركت كرد، برای حركت هم باید تكان خورد. طولانیترین مسیرها با برداشتن اولین قدم برداشته میشود. آیا ورزش ما قدم اول را برداشته است؟ آیا این تكان اول را به خودمان دادهایم؟
برای تغییر باید از خودمان شروع كنیم تا وقتی چشم اهالی ورزش به دست غیرورزشیها باشد، اتفاق تازهای رخ نمیدهد. تا وقتی ورزشیها چشم دیدن هم را نداشته باشند، آش و كاسه ورزش همین است. امروز میثم نصیری، قهرمان كشتی برای گذران زندگی در قصابی كار میكند (كه البته شغل بدی نیست و كار آبرومندی است اما كار میثم نصیری تمرین كردن است، نه گوشت شقه كردن!)
فردا باید در باشگاههای ورزشی را ببندیم و به جایش فروشگاههای زنجیرهای راه بیندازیم.
یك بار برای همیشه باید كینهها را از سینهها شست و اختلافها را كنار گذاشت. باید ورزش را مثل خانواده دید، هیچ آدم عاقلی خانوادهاش را دست غریبه نمیسپارد! در این باره باز هم مینویسیم...
