شمال، جنوب، غرب و شرق برای صعود یورش آوردهاند تا به لیگ برتر برسند. پس لیگ قهرمانی ما برای بسیاری از شهرهای ایران اهمیت دارد و انگیزههای شهری بیشتر شده است. طبیعی است در چنین شرایطی نقطه جوشش و عصیان بازیكنان افزایش مییابد و شاید یك امتیاز، یك تیم را به لیگ برتر برساند و برعكس. بازی خونهبهخونه و نساجی یكی از این بازیها بود كه به دلیل حساسیت زیاد به درگیری و تعطیلی بازی منجر شد. در چنین شرایطی هیأتها نقش مهمی دارند. آنان باید درك درستی از موقعیت و شرایط داشته باشند و پیشبینیهای لازم را انجام دهند. مدیریت هیأتها، مدیریتی عادی و ساده نیست و نیاز به یك درك اجتماعی و ورزشی و حتی سیاسی دارد. فوتبال امروز این تعریف را به مدیران تحمیل كرده است و هر مدیری در هیأتها باید خود را در این لباس و اندازههای آن حس كند و مسئولیت بپذیرد. زمانی كه دو تیم هماستانی با یك امتیاز اختلاف و مدعی صعود به میدان میروند، كاملاً روشن است كه بازی حساسیت، برخورد، درگیری و... دارد. چرا پیشبینیها و پیشگیریهای لازم از قبل صورت نمیگیرد؟ سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال باید هیأتها را برای چنین موقعیتهایی آماده كنند و حتی بازرس و مأمور خود را از روز قبل به ورزشگاه اعزام كنند. در چند هفته مانده به پایان لیگ یك، فدراسیون فوتبال با جدیت و حساسیت این بازیها را مدیریت كند تا حادثهای پیش نیاید. 6 بازی تا پایان این مسابقات باقی است تا تكلیف تیمها مشخص شود و در این بازیهای باقیمانده باید بهترین داوران فوتبال ما به قضاوت بروند. سپیدرود، گلگهر، پارس جنوبی، ملوان و مس كرمان مدعیان جدی صعود به لیگ برتر فوتبال ایران به حساب میآیند. 6 هفته آتشین در پیش است.