انجمن به غير از يك نام بزرگ «هيچ» نداشت؛ نه پولي داشت، نه بودجهاي، نه زوري داشت و نه تواني. آنچه سبب شد انجمن از هيچ به امروز برسد مجموع كوششهايي است كه بسياري از اعضا به خرج دادند اما آيا جايگاه امروز نهايت آرزوي ما براي «خانه خودمان» بوده و هست؟

بدون ترديد چنين نيست، انجمن صنفي نويسندگان، خبرنگاران و عكاسان ورزشي ايران هنوز تا رسيدن به آنچه كه شايسته و بايسته است راه درازي پيش رو دارد اما اين آينده كه همه ما خواهان آن هستيم با نفي گذشته به دست نخواهد آمد. نقدهايي كه به انجمن داريم را بايد گفت، به صداي رسا هم بايد گفت اما بايد مراقب باشيم انتقادمان به استحكام خانهاي كه مال تكتك اهالي رسانههاي ورزشي ايران است منتهي شود، نه اينكه اين انتقادات پايههاي اين خانه را سست كند. يكي از مهمترين روشها براي آنكه انجمن صنفي نويسندگان، خبرنگاران و عكاسان ورزشي ايران تقويت شود تغيير نگاه اعضاي اين انجمن به خانه خويش است. اگر ما دوست داريم انجمني پرقدرت، متنفذ، گرهگشا، مقتدر و كارآمد داشته باشيم گام اول آن است كه انجمن براي خودمان محترم باشد، خودمان اين خانه را مهم تلقي كنيم و براي ارتقاي آن بجنگيم. اگر چه وظايف اصلي بر عهده هيأترئيسه انجمن قرار دارد اما قبل از هيأترئيسه اين يكايك اعضا در تمام رسانهها و در جايجاي ايران هستند كه ميتوانند انجمني كه مال خودشان است را ارتقا بخشند. تا روزي كه انجمن براي همه ما كه اعضاي آن هستيم مهم نباشد، براي سايرين اهميتي نخواهد داشت.

گام دوم اما ايجاد تغيير در انسدادي است كه اينك ميان اعضا و هيأترئيسه رخ داده است. تاكنون شيوه چنين بوده كه هر چهار سال (و تا چندي قبل هر 3 سال) مجمعي برگزار شده، اعضا دور هم جمع شدهاند و هيأترئيسه جديد را انتخاب كردهاند و رفتهاند تا انتخابات بعدي اين شيوه بايد تمام شود. ايجاد ارتباط ميان كليت مجمع با حدود 600 عضو و هيأترئيسه يك الزام است، الزامي كه بايد براي آن طراحي و برنامهريزي كرد.

گام سوم را تلاش براي استفاده از تمام ظرفيتهاي اعضا ميدانم. 600 عضوي كه در اين انجمن حضور دارند هركدام داراي تواناييها، روابط و پتانسيل بسياري هستند. شناسايي و سپس تجميع اين توانمنديها ميتواند انجمن صنفي را به طور اساسي قدرتمند كند. تا روزي كه همه اعضاي انجمن صنفي نويسندگان، خبرنگاران و عكاسان ورزشي ايران به ميدان وارد نشوند توان انجام كارهاي بزرگ وجود نخواهد داشت. روزي ميتوان به انجام كارهاي بزرگ فكر كرد كه همه با هم باشيم، كه فرمود: «يدالله معالجماعه» يعني دست خدا با جمعيت است.

حرف آخر، همان حرفي است كه در ابتداي اين نوشته اشاره مختصري به آن داشتم؛ انجمن صنفي نويسندگان، خبرنگاران و عكاسان ورزشي ايران ثمره 30 سال تلاش است، ثمره 3 دهه كوشش همكارانمان در رسانههاي ورزشي. اينك همه ما خانهاي داريم، خانهاي كه كامل نيست اما «خانه ماست» خانه تكتك ماست.

اين خانه حتماً ضعفها و نقايصي دارد، حتماً مشكلاتي دارد و حتماً نارساييهايي دارد اما خانه ماست. بايد با اين نگاه آن را ببينيم و دست در دست هم، خانه را اصلاح كنيم.