فوتبال باشگاهي ايران را ميتوان به دو بخش قبل و بعد از حرفهاي شدن تقسيم كرد. تا پيش از آن خيلي مسائل در فوتبال به شكل رفاقتي و دورهمي برگزار ميشد و كسي هم از مديران باشگاه دلخوري نداشت. اگر پولي براي اردو نبود بازيكنان شب خانه هم جمع ميشدند و آنجا اردو ميزدند يا به منزل سرمربي تيم ميرفتند و حتي اصلاً گاهي اردو برگزار نميكردند و هر كس از خانهاش به استاديوم ميرفت. تا اينكه مسائل كمكم برچيده و حرفهاي شدن باعث شد خيلي اتفاقات در فوتبال رايج شود كه تا قبل از آن كسي به آنها توجه نميكرد. اتفاقاتي كه براي فوتباليستهاي امروز در باشگاهها رخ ميدهد باعث شده تا باورشان نشود كه همين 20 سال قبل ما در چه وضعيتي فوتبال بازي ميكرديم و الان به چه شرايطي رسيدهايم. ظرف اين 20 سال رنسانس بزرگي در فوتبالفارسي رخ داده ولي با اين همه ما هنوز هم حرفهاي نشدهايم. گرچه اين سالها خيلي سريع گذشت و مثل يك چشم بر هم زدن بود ولي اثرات مثبت اين اتفاق را به وضوح ميتوان در نظام باشگاهداري و پرورش استعدادها ديد. آن زمان بيشتر استعدادها ذاتي بود. البته اثرات ديگر اين حرفهاي شدن احداث زمينهاي خوب براي بازي و زهكشي چمنهاي استاديومهاست. آنهايي كه سنشان بالاتر است بايد به ياد بياورند كه ما حتي در همين ليگ برتر هم در زمينهايي بازي ميكرديم كه در فصل بارندگي تا مچ در آب و گل فرو ميرفتيم ولي الان 6، 7 سالي هست كه ديگر شاهد چنين صحنههايي نيستيم كه در برنامه 90 نشان ميدادند و همه را به تأسف و يا خنديدن ميانداخت. تنها بخشي كه هنوز در فوتبال ايران حرفهاي نشده بحث حق پخش تلويزيوني است كه شخصاً فكر ميكنم چون همه مشكلات تا امروز كمكم حل شده اين نيز روزي حل خواهد شد تا پوستاندازي فوتبال تكميل شود. آنچه اين روزها در رسانهها ميخوانيم بيشتر درباره بدهيهاي بالاي باشگاهها به ويژه چند باشگاه معتبر ايران است كه اگر بخواهيم با معيارهاي ليگ برتري اين اتفاقات را كنار هم قرار دهيم متوجه تناقضات مهمي در نام ليگ حرفهاي و آنچه در دل آن اتفاق ميافتد ميشويم. اين موضوع قابل پيگيري و حل شدني است و اگر مديران سيما قبول كنند ميتوانند اين مشكل را هم از بين برد.