این روزها كه هر نفر شده یك سلیقه و آدمها دیگر مانند گذشتهها با یك الگو و یك مدل زندگی نمیكنند. البته رسانهها به عنوان مهمترین سلاح و ابزار حاضر در قرن بیستویكم هر روز تواناتر و پیچیدهتر میشوند اما این لبه تیز یك چاقوست. گاهی همین رسانهها كاری میكنند تا یك جامعه (تصور كنید همین جامعه فوتبال) تا مرز ورشكستگی و نفرت آدمهایش از یكدیگر پیش برود و گاهی به مثابه نسخهای كارآمد برای ایجاد یكپارچگی به كار میآید. این روزها كه ما دیدار با كرهجنوبی را در پیش داریم، رسانههای كرهای با قدرت مانور بالا در حال متحد كردن مردم كشورشان قبل از بازی با ما هستند. تیم ملی ایران به جام جهانی رفته و كار خود را در این گروه تمام شده میداند و طبیعی است كه چشمبادامیها برای رسیدن به جام جهانی و عبور از ایران به آب و آتش بزنند اما سهم ما از حمایت تیم ملی چیست؟ تیم ملی كشورمان با دهها مشكل ریز و درشت در كره مشغول تمرین در بدترین زمینهای ممكن است و به نظر نمیرسد به اندازه كافی مورد حمایت قرار گرفته باشد. امروز سهم من و تو از تیم ملی كشورمان ایجاد حمایت رسانهایست تا كرهایها حتی به ذهنشان هم خطور نكند كه تیم ملیمان را تنها میگذاریم. آنها به سرمربی ایران توهین كردند و ما وظیفه داریم به حمایت از كارلوس كیروش، قهرمان این روزهای فوتبال كشورمان بدون توجه به حواشی گذشته بپردازیم. ما باید دوباره متحد شویم و یك توفان رسانهای به راه بیندازیم. نگذاریم كرهایها فراموش كنند برای ایران در این سالها، یك زنگ تفریح بودند؛ «آری به اتفاق میتوان جهان گرفت» حالا زمانی برای اتحاد ماست.