بزرگ ترین اشتباه استقلال در نیمه دوم رقم خورد. نیمه مربیان. استقلال خیلی زود دفاع را شروع کرد و زمانی که استقلال در نیمه زمین خودی تجمع کرده بود طبیعی بود که ذوب آهن دست به حمله همه جابنه بزند.
تعویض شفر بهترین پیام برای امیر قلعه نویی بود که به آهنگ تهاجمی تیمش شدت ببخشد. بیرون آمدن بهنام برزای و رفتن پادوانی به داخل زمین بدین معنی بود که استقلال به برتری یک بر صفر قانع است و در نیمه دوم می خواهد دفاع کند. هر تیمی دیگری هم جای ذوب آهن بود دست به حمله همه جانبه می زد. البته بی انصافی است به این نکته اشاره نکنیم که در نیمه دوم استقلال روی ضد حملات صاحب موقعیت های خوبی توسط داریوش شجاعیان شد اما این بازیکن در مسابقه ای به این حساسی چارچوب دروازه حریف را کج دید.
در عوض همه تعویض های امیر قلعه نویی با برنامه بود. چه آنکه پیش از اتمام نیمه اول قاسم حدادی فر را به زمین فرستاد و چه از ابتدای نیمه دوم که مرتضی تبریزی جای خود را به ربیع عطایا داد.
اما بعد از بازی استقلالی ها داور را بهانه کردند. نه اینکه داور اشتباهی نداشته. اما خطای ذوب آهن پر واضح بود که خطا بود و حتی می توانست مجید حسینی را با کارت قرمز مواجه کند! یا گل دوم ذوب آهن که اشکالی نداشت. فرصت های خوبی که استقلالی ها از دست دادند چه ربطی به داور داشت؟
استقلال با بهانه قراردادن داور دست به خود فریبی زده و به نوعی نشان داده که می خواند شکستش را توجیه کند در حالی که نیازی به این کار نیست. اتفاقا برای خوب بودن در آینده باید عیب هایش را در این بازی ببیند که اگر این چنین نکند در بازی های بعدی قادر به جبران نیست و از همه بدتر به خود ضربه می زند.
