به گزارش خبر ورزشی،  این بخشی از یادداشت یک ورزشینویس خوشذوق بود، در واکنش به درگذشت زندهیاد ناصر حجازی که در زندگی حریف هر بلایی میشد اما حریف بیماریاش نشد و چشم از جهان فرو بست... دیروز 15 بهمن، برابر با چهارم فوریه روز مبارزه با سرطان بود، بیماری مهلکی که تا به حال جان بسیاری از اسطورههای فوتبال ایران و جهان و سایر رشتههای ورزشی را گرفته است. ورزشکارانی که در میدان رقابت ورزشی حریف نداشتند، اغلب در تقابل با این بیماری که از لحاظ علمی معنی و مفهومش رشد غیرعادی سلولهای بدن است، شکست خوردند.

اگرچه چهرههای نادری نظیر اریک آبیدال که سرطان کبد را شکست داد و یا مهدی شعبانی، بازیکن اسبق تراکتورسازی که مقابل سرطان به پیروزی رسید، از چنگ این بیماری فرار کردند اما معمولاً سرنوشت آنهایی که قدم در این جنگ نابرابر میگذارند، یکسان است، دردآورد و تلخ و ناراحتکننده... فرقی هم ندارد تیتو ویلانوآ باشی روی نیمکت بارسلونا یا یوهان کرویف باشی در عمق تاریخ فوتبال و قلب فوتبالدوستان...

طی سالهای اخیر، جدا از داستان ناراحتکننده ورزشکارانی که به دلیل ابتدا به سرطان دارفانی را وداع گفتهاند، داستان خوشایندی هم از چهرههای ورزشی در مبارزه با سرطان وجود دارد و کمپینهای مبارزه با این بیماری تلاش میکنند با کمک قهرمانان ورزشی به مبتلایان سرطان روحیه بدهند. در کشور خودمان هم برخی ورزشکاران با این گروهها همکاری دارند و هرازگاهی به دیدار بچههای مبتلا به سرطان میروند و تلاش میکنند جامعه را از درد و رنج این کودکان و نیازهایی که این مبتلایان برای مبارزه با سرطان دارند، آگاه سازند.

چهارم فوریه (پانزدهم بهمن) به همین دلیل به اسم مبارزه با سرطان نامگذاری شده که حداقل یک روز در سال به این کودکان و بزرگسالان مبتلا به سرطان فکر کنیم و برای کمک به آنها قدمی هرچند کوچک برداریم. همین حالا که ما و شما در خانه، محل کار یا... همین نوشته را میخوانیم، خیلیها در ایران گرفتار همین بیماری هستند، چه آنها که از سرطان رنج میبرند و چه آنها که عزیزانشان درگیر این مبارزه نابرابر شدهاند.

از شعار دادن بیزاریم اما قهرمانان ورزش ما بیشتر از اینها میتوانند به مبارزه با سرطان کمک کنند. همین حالا هم برخی ملیپوشان فوتبال ما و سایر رشتههای ورزشی به عنوان سفیر مبارزه با سرطان فعالیت میکنند و دوست داریم سال به سال این فعالیتها پررنگتر و گستردهتر باشد. این حداقل کار قهرمانان ما برای شکرگزاری بابت سلامتیشان است.

هر وقت حرف از بیماریهای سخت و مبتلایان به این قبیل بیماریهای لاعلاج میشود، یاد آرتور اش، اسطوره سابق تنیس جهان میافتیم که وقتی به دلیل سهلانگاری پرستاران و تزریق خون آلوده به بیماری ایدز مبتلا شد، در پاسخ به طرفداری که از او پرسیده بود، چرا خدا باید تو را برای این بیماری خطرناک انتخاب کند، گفت: «در سراسر دنیا، 50 میلیون کودک به تنیس علاقهمند هستند و آموزش میبینند، 5 میلیون نفر این بازی را فرا میگیرند، 500 هزار نفر تنیسور حرفهای میشوند، 50 هزار نفر در تورنمنتها شرکت میکنند، 5 هزار نفر به رقابتهای تخصصی راه مییابند، 500 نفر در رنکینگ هستند، 50 نفر اجازه بازی در ویمبلدون را دریافت میکنند و در نهایت یک نفر قهرمان میشود. وقتی قهرمان ویمبلدون شدم، هرگز نپرسیدم خدایا چرا من و امروز که از این بیماری درد میکشم، بازهم اجازه ندارم از خدا بپرسم چرا من؟!»

*پینوشت: این نوشته تقدیم میشود به روح همکاران عزیزمان رضا مقدسی و منوچهر واحدی که بر اثر ابتدا به سرطان جان به جانآفرین تسلیم کردند.