این روزها در ورزش به ویژه فوتبال ما بنا به دلایل مختلف عدهای معترضاند! از قشر خبرنگاران و عکاسان گرفته تا مربی و بازیکن و داور. هرکس بر اساس منافع و شرایط شغلی خود درجه انتقاد خود را میزان میکند. عدهای هم که در طیف محافظهکاران قرار میگیرند، آرام و سربهزیر کار خود را انجام میدهند. در بین ورزشکاران تعدادی هم علاوه بر انتقاد بر رشته و حرفه خود، دغدغه اجتماعی هم پیدا میکنند و جرائم و مجازات را به جان میخرند و میگویند و مینویسند. نمونههای زیادی در سالهای دهه 40 و 50 خود داشتهایم که از این انتقادات خود زیانهای بیشمار دیدند و دچار محرومیتهای شدید شدند. 6 بازیکن شاهین در آستانه المپیک 1964، تعطیلی باشگاههای شاهین و دارایی، مجازات و کتک خوردن حسین فکری تا داستانهای پرویز قلیچخانی و مهدی لواسانی و تغییر باشگاه این دو ملیپوش و ماجراهای دیگر. امروز هم جامعه فوتبال با این اتفاقات روبهرو است. از خداداد عزیزی تا دایی، مسعود شجاعی تا علی کریمی که به نوعی به مقابله با فدراسیون برخاسته است. این اعتراضها و به قول بعضیها یاغیگریهای ناشی از چیست و چرا بازیکن آرام و کمحرف سالهای نه چندان دور در این موقعیت به مخالفت با برنامههای اجرایی فدراسیون برمیخیزد و عقب هم نمینشیند؟ فدراسیون فوتبال با ترفندهای مختلف و به طور مستقیم و غیرمستقیم تلاش کرد تا علی کریمی را دعوت به آشتی و یا سکوت کند اما حرفهای مانده در دل کریمی باید گفته شود شاید اعتراض علی کریمی ناشی از عکسالعملهای طبیعی باشد که در او انباشته شده است و ریشه در خواستههای بزرگتری دارد که فدراسیون فوتبال از آن غافل است. شاید کمیته قضایی فدراسیون فوتبال یا دیگر بخشهای فدراسیون بتوانند علی کریمی را با مجازاتهای سنگین و محرومیتها ساکت کنند اما این پایان ماجرا نیست. فدراسیون بهتر است ریشه و اساس این خواستهها را پیدا کند و آن را درمان نماید. علی کریمیهای دیگری هم اعتراض دارند که دوست دارند فوتبال در خط عدالت و مردمی پیش برود.