این جمله رسول خادم روشنگر تمام مسائل ما در رابطه با موضعگیریهای جهان نسبت به ورزش ماست. امروز در تمام رشتههای ورزشی با رژیم غاصب و اشغالگر دچار چالش و مشکل و محرومیتهای سنگین خواهیم شد، حتی حذف ما از المپیک نیز یکی از مجازاتها خواهد بود. کشتی به دلیل اینکه یک ورزش انفرادی است، کاملاً در تیررس نگاههاست و زیر لنز دوربین نمیتوان اتفاقات را پنهان کرد و زودتر از بقیه رشتهها میتوان دربارهاش تصمیم گرفت. علیرضا کریمی و جمشیدی قربانی تصمیمگیری کهنهای شدهاند که هنوز ادامه دارد. تمام فدراسیونهای جهانی در رشتههای مختلف در جریان این تصمیمگیریهای ما در ورزش قرار دارند. مسئولان میتوانند به جای کنار کشیدن و پنهان شدن در پشت این ماجرا، شجاعانه موقعیت ورزش و قهرمانان ما را تشریح کنند. راه حلهای مناسب و کمهزینهای هم وجود دارد که باید یک شجاعدل آنها را مطرح و برای همیشه حل نماید. باید به دنبال یک مدیر یا مسئول بود که بتواند موقعیت ورزش ما را در شرایط امروزی و حاضر نشدن ورزشکاران ما مقابل ورزشکاران تیمهای رژیم غاصب تشریح کند و خطرات آن را نیز بیان نماید. ما اعتراض و به رسمیت نشناختن رژیم اشغالگر را باید به گونهای دیگر و در عرصههای مختلف سیاسی نشان دهیم و ورزش را میدانی جدا از سیاست تعریف کنیم. شعار و قانون امروزی ورزش در تمام کشورهای جهان مبتنی بر جدایی سیاست از ورزش است و ما نمیتوانیم تصمیم و یا برداشت جداگانهای از آن داشته باشیم. ضمن اینکه این موضوع خاص چیزی فراتر از کمیته بینالمللی المپیک است و کمکم برای ما تبدیل به یک مشکل عمومی در سیاست جهانی شده است.
در منشور کمیته بینالمللی المپیک آمده است؛ برای کشورهایی که از انجام مفاد منشور المپیک تخطی نمودهاند، هیئت اجرایی IOC میتواند برای جلوگیری از نادیده گرفتن مفاد جنبش، تصمیمات سختی را در نظر بگیرد؛ از تعلیق یا بازپسگیری عضویت تا محرومیت دائم. خوشبختانه محرومیت کریمی و جمشیدی تا حدودی تصمیمات IOC را نرمتر و از شدت مجازات سخت ما را دور کرد اما تکرار آن برای ما بسیار خطرناک است و باید برای این مسئله (حاضر نشدن مقابل رژیم اشغالگر و غاصب) طرحی تازه را ارائه دهیم.
