ماراتن سنگيني كه طي آن معمولاً تيمهاي تقريباً هم سطحِ تهراني و اكثراً شهرستاني رقابت فشردهاي انجام داده و بعد از تلاشی گسترده و نفسگير به سطح اول فوتبال كشور صعود ميكنند اما خيلي جالب و البته تعجببرانگيز آن است که برخي تيمها كه با اين همه سختي موفق به حضور در جام خليج فارس ميشوند، به راحتي و با اشتباهات بسيار فاحشي اين موقعيت را از دست ميدهند و هوادارانشان را نااميد ميكنند. يكي از اين نمونهها باشگاه مشكيپوشان يا سياهجامگان است. تيمي كه آمده بود نام ابومسلمِ محبوبِ مشهديها را زنده كند، بعد از آنكه دو سال پياپي به صورت ناپلئوني و در هفته آخر در ليگ برتر باقي ماند،  گويي امسال عزمش را براي سقوط بيشتر از هميشه جزم كرده است. اين در حالي است كه در سال جاري از نظر يارگيري و ثبات كادر فني شرايط بهتري داشت. اين واقعيت كه تيمداري براي بخش خصوصي كار بسيار سختي است، كاملاً پذيرفته و قابل قبول است ولي قاعدتاً نميتوان همه كاستيها را به مسائل اقتصادي نسبت داد. سياهپوشان امسال در حالي سقوط خواهد كرد كه از نظر فني ضعيفترين تيم ليگ نبود ولي قطعاً از نظر تدبير از همه تيمها پايينتر بود. اين اتفاق براي فوتباليهاي مشهدي كه رنگ مشكي برايشان يادآور خاطرات بسيار خوبي است، بسيار ناگوار است كه ببينند رنگ خاطراتشان دستگرمي ساير تيمها شده و در هر بازي چهار، پنج گل ميخورد و هر روز بيشتر به ته دره سقوط نزديك ميشود. بدون شك دوام حضور ميثاقيان و صبوري مسئولان باشگاه ميتوانست مانع اين اتفاق شود. به هر حال از سياهجامگان كه گذشت ولي چه خوب است ساير تيمهاي بخش خصوصي كه با اين مشقت سري ميان سرها درآورده و ليگ برتري ميشوند، به ياد داشته باشند كه فرصت آنها براي اشتباه كردن بسيار محدود و كمتر از ساير تيمهاست. پس در تصميماتشان بايد بسيار سنجيدهتر و محتاطتر باشند.