به گزارش خبرورزشی، شاید شما از استقلال یا پرسپولیس جانبداری نکنید و تیم مورد علاقه‌تان تراکتورسازی، سپاهان، نساجی، ملوان، سپیدرود یا هر تیم محبوب دیگری در ایران باشد، اما باز هم قطعاً در محل کار، زندگی یا تحصیل خود، خواسته یا ناخواسته وسط کری‌های رنگی هواداران دو تیم بوده‌اید.
هواداران استقلال و پرسپولیس معمولاً دو بخش هستند؛ بخش اول طرفدار تیم محبوب خودشان هستند و بخش دوم مخالف تیم رقیب و متأسفانه هر چه سن طرفداران سرخابی‌ها پایین‌تر باشد، جمعیت آماری بخش دوم بالاتر می‌رود.
در نسل جدید، فوتبال‌دوستان ایرانی بیشتر از آن که طرفدار استقلال یا پرسپولیس باشند، دشمن یکی از این دو تیم هستند. نمونه این نوع دشمنی را فقط در آنفیلد و سانتیاگو برنابئو می‌توان دید... طرفداران لیورپول شعار معروفی دارند که مضمونش تقریباً این است: «حاضریم لیورپول در لیگ نوزدهم شود، به شرط آن که منچستریونایتد تیم بیستم جدول رده‌بندی باشد!» در مادرید هم طرفداران رئال بیشتر از آن که از برد تیم محبوب خود خوشحال شوند، از ناکامی بارسلونا به وجد می‌آیند.
نحوه طرفداری هواداران کم‌سن و سال استقلال و پرسپولیس هم تقریباً شبیه طرفداران لیورپول و رئال مادرید است، حتی وقتی استقلال و پرسپولیس در آسیا به میدان می‌روند هم جوانان استقلالی دوست دارند پرسپولیس بازنده شود تا برای پرسپولیسی‌ها کری بخوانند و جوانان پرسپولیسی دل‌شان می‌خواهد استقلال ببازد تا در کری‌خوانی مقابل رقیب کم نیاورند.
اگر چه بخش عمده این شیوه غلط طرفداری را باید در روحیه نسل جوان که نشأت گرفته از تنش‌های موجود در جامعه، خشم را به مدارا و ناسازگاری را به تعامل ترجیح می‌دهند، جست‌وجو کرد، اما این وسط باشگاه‌های ما و اهالی فوتبال هم بی‌تأثیر و بی‌تقصیر نیستند.
همین دیروز که الدحیل و السد همزمان با پرسپولیس و استقلال بازی داشتند، باشگاه الدحیل با بیانیه‌ای رسمی برای السد مقابل استقلال آرزوی موفقیت کرد، اما شما چه وقت به یاد دارید دو باشگاه سرخابی پایتخت که اتفاقاً در ظاهر هم‌خانواده هستند و هر دو غیر مستقیم زیر نظر وزارت ورزش اداره می‌شوند، چنین رفتاری در قبال هم نشان داده باشند؟
غیر از علی پروین و امیر قلعه‌نویی که به تماشای بازی آسیایی تیم رقیب رفته‌اند، کدام بزرگ فوتبالی را به یاد می‌آورید که برای حمایت از تیم رقیب در یک رقابت بین‌المللی در ورزشگاه حاضر شده باشد؟
تصور کنید مثلاً اگر علی کریمی و علی دایی برای تماشای بازی آسیایی استقلال و در عوض فرهاد مجیدی و جواد زرینچه برای تماشای بازی آسیایی پرسپولیس راهی ورزشگاه می‌شدند، چه اتفاقی می‌افتاد و تا چه حد طرفداران تیفوسی دو تیم، نگاه مهربان‌تری نسبت به هم داشتند؟!
طرفدار جوان استقلال و پرسپولیس باید به چه کسی نگاه کند؟ وقتی اسطوره‌های دو باشگاه، از ترس این که مبادا محبوبیت‌شان نزد نسل جوان و طرفداران تیفوسی ریزش پیدا کند، حاضر به حمایت از تیم رقیب نیستند، چگونه می‌توان توقع داشت یک جوان احساساتی هجده، نوزده و نهایتاً بیست ساله موقع بازی بین‌المللی از برد تیم رقیب خوشحال شود؟
صدالبته در این میان حساب هنرمندان طرفدار استقلال و پرسپولیس از بقیه جداست. ستاره‌های سینما و موسیقی و تلویزیون معمولاً این قاعده را می‌شکنند و در بازی‌های بین‌المللی طرفدار تیم رقیب می‌شوند؛ حتی یکی مثل نوید محمدزاده که همه اهالی هنر می‌دانند تا چه حد استقلالی است و چقدر برای هنرمندان طرفدار پرسپولیس کری می‌خواند، وقتی پرسپولیس در آسیا گل می‌زند، پای تلویزیون از خوشحالی بالا و پایین می‌پرد یا پژمان بازغی و کامبیز دیرباز با این که پرسپولیسی تیر هستند، وقتی استقلال در آسیا بازی می‌کند، استقلالی می‌شوند.
دیروز محسن کیایی که به شدت پرسپولیسی است، در گفتگو با خبرورزشی از کری‌خوانی‌هایش با نوید محمدزاده و محمدرضا گلزار حرف زد، اما حتی همین هنرمندان متعصب به استقلال و پرسپولیس هم به وقت بازی‌های بین‌المللی، طرفدار تیم رقیب می‌شوند. در موسیقی هم اوضاع همین است؛ فرزاد فرزین که پرسپولیسی است، در آسیا حامی استقلال است و برعکس خواننده‌های استقلالی مثل حمید عسگری با وجود استقلالی بودن، در میادین بین‌المللی طرفدار پرسپولیس می‌شوند، اما آن‌ها هرگز نمی‌توانند به اندازه ستاره‌های سرخابی فوتبال روی افکار فوتبال‌دوستان جوان تأثیر بگذارند. مثلاً تصور کنید یکی مثل سیدجلال حسینی که کاپیتان پرسپولیس است یا سیدمهدی رحمتی کاپیتان استقلال، پیروزی تیم رقیب در آسیا را تبریک بگویند و برای تیم رقیب در آستانه بازی‌های بین‌المللی‌اش آرزوی موفقیت کنند و البته از حمله احتمالی تیفوسی‌ها نترسند (تیفوسی‌هایی که به غلط معتقدند تمام بازیکنان استقلال باید خواهان نابودی پرسپولیس باشند یا تمام بازیکنان پرسپولیس باید بد استقلال را بخواهند) آن وقت این دشمنی‌ها اندکی کاهش می‌یابد و دست‌کم در بازی‌های بین‌المللی طرفدار جوان استقلال یا پرسپولیس چشم‌انتظار ناکامی تیم رقیب نمی‌نشیند.