خبرورزشی/ محمدرضا مدنی: بار‌ها و بار‌ها شاهد اتفاقات تلخ و زشت در ورزشگاه‌های‌مان بودیم ولی باز هم پس از یک اتفاق خوب (!) که البته ما آن را مثبت تلقی می‌کنیم «جمله ابتدای متن» را تکرار کردیم. «بهترین تماشاگر دنیا» در کشور ما، در خانه نشسته است و با این اتفاقات غیرمعمول داخل ورزشگاه‌ها رغبت نمی‌کند خودش و فرزندش را برای تماشای یک فوتبال به دردسر بیندازد. نمی‌خواهد گوشش را در معرض شنیدن رکیک‌ترین حرف‌ها قرار دهد. نمی‌خواهد سر، دست و صورتش را در خطر برخورد سنگ و میله و چوب قرار دهد. در دوره‌ای هم می‌خواستیم این معضل را با نسبت دادن به جمعی «تماشاگرنما» فیصله ببخشیم ولی وقتی بین ۳۰ هزار نفر تماشاگر داخل استادیوم ۲۰ هزار نفرشان بدترین الفاظ را به داور و سرمربی حریف نسبت می‌دهند، دیگر بحث بر سر چسباندن اَنگ «عده‌ای تماشاگرنما» نخ‌نماست. باید بپذیریم عزمی هم برای مقابله با این معضل وجود ندارد. روزی تیم را از بازی خانگی محروم می‌کنند و نماینده فلان شهر در مجلس دادش به هوا می‌رود که نباید مردم را از تیم‌شان دور کرد. روزی بازی را بدون تماشاگر برگزار می‌کنند، می‌گویند روح فوتبال به تماشاگرش است، روزی جریمه سنگین می‌کنند، کسی آن را پرداخت نمی‌کند و همان باعث برهم ریختن نظم لیگ می‌شود... و این ماجرا همچنان ادامه دارد. یک روز چشم هوادار خرمشهری، یک روز چشم سرباز احمدی، یک بار گونه داور، روزی شکستگی سر حسین فرکی در میادین داخلی و روزی هم ترکیدن نارنجک پشت نیمکت تیم عربی و محرومیت و جریمه چند ده هزار دلاری نماینده کشورمان در آسیا! کوتاه آمدن مسئولان مقابل این ناهنجاری‌ها تا جایی پیش رفته که تماشاگر بازی را نیمه‌کاره می‌گذارد و مانع ادامه اش می‌شود. با این رویه تا یکی، دو هفته دیگر سنگ روی سنگ بند نمی‌شود و باید قید تماشای همین دو تا فوتبال را بزنیم!