به گزارش خبرورزشی ، سیدجلال حسینی بعد از رسانه‌ای شدن خبر خداحافظی‌اش از تیم ملی با انتشار پستی احساسی به این اتفاق واکنش نشان داد و نوشت:
بنام خدایی که از انزلی تا جام جهانی و از ازل تا ابد همراهم بوده و هست. تمام روز‌هایی که مانند ساعتی برایم گذشتند حالا بخشی از خاطرات من در لباس تیم ملی هستند. همه ایامی که لباسی پر افتخار را بر تن داشتم و برای سربلندی نام وطنم و پرچم ایران دویدم را قاب کرده و بر دیوار خاطرات می‌کوبم. مرور همه تلخی‌ها و شیرینی‌ها سخت است، نوشتن از همه این سال‌ها ممکن نیست و در گام آخر و برای خداحافظی باید فقط کلمات را خرج رفتن کرد و تقدیر و سپاس و تشکر. گلایه‌ها را لای زرورق فراموشی باید پیچید و دست‌ها را به گرمی فشرد و رفت.
در تیم ملی از نخستین روز تا روز پایانی برایم یک نوع نگاه حاکم بود. جنگیدن تا سر حد جان برای خوشحالی مردمی که با حمایت شان مرا به این لباس رسانده بودند. مردمی با تعصب به رنگ پیراهن‌های دلخواهشان. چه رقیبان آبی دوست و چه عاشقان سرخدل پرسپولیس که هر آنچه دارم از حضور و بودن آنهاست و چه همه هوادارانی که در کنار تیم ملی یکرنگ و همدل می‌شدند. من خود را وامدار تک تک این مردم می‌دانم و تمام قد در مقابل آن‌ها و در برابر تصویر عزیزانی که خون شان نگهبان جاویدان سرزمینم بوده تعظیم می‌کنم. حالا خود را در گام نهایی می‌بینم. ایستگاه آخر. آماده برای یک خداحافظی از پیراهنی که امانت بود و باید امانتداری می‌کردم که امیدوارم اینگونه بوده باشد. سطر‌های پایانی فوتبال ملی خود را پر می‌کنم از تقدیر از همه هواداران فارغ از رنگ بندی ها، مربیانم از ابتدا تا انتها، همبازیانم و خانواده ام که نقشی پررنگ در رسیدنم به این جایگاه داشته اند. این لباس مقدس را برای همیشه به دیوار دلم سنجاق می‌کنم و برای تیم ملی کشورم یک هوادار باقی می‌مانم. هر جایی که نتوانستم خواسته هایتان را برآورده کنم از توانم خارج بوده و بابت تمام کمبود‌ها و ناکامی‌هایی که دلتان را آزرده کرده معذورم و پوزش می‌طلبم. به امید سربلندی ایران و ایرانی. فرزند ایران، شماره چهار. سیدجلال حسینی.
در تیم ملی از نخستین روز تا روز پایانی برایم یک نوع نگاه حاکم بود. جنگیدن تا سر حد جان برای خوشحالی مردمی که با حمایت شان مرا به این لباس رسانده بودند. مردمی با تعصب به رنگ پیراهن‌های دلخواهشان. چه رقیبان آبی دوست و چه عاشقان سرخدل پرسپولیس که هر آنچه دارم از حضور و بودن آنهاست و چه همه هوادارانی که در کنار تیم ملی یکرنگ و همدل می‌شدند. من خود را وامدار تک تک این مردم می‌دانم و تمام قد در مقابل آن‌ها و در برابر تصویر عزیزانی که خون شان نگهبان جاویدان سرزمینم بوده تعظیم می‌کنم. حالا خود را در گام نهایی می‌بینم. ایستگاه آخر. آماده برای یک خداحافظی از پیراهنی که امانت بود و باید امانتداری می‌کردم که امیدوارم اینگونه بوده باشد. سطر‌های پایانی فوتبال ملی خود را پر می‌کنم از تقدیر از همه هواداران فارغ از رنگ بندی ها، مربیانم از ابتدا تا انتها، همبازیانم و خانواده ام که نقشی پررنگ در رسیدنم به این جایگاه داشته اند. این لباس مقدس را برای همیشه به دیوار دلم سنجاق می‌کنم و برای تیم ملی کشورم یک هوادار باقی می‌مانم. هر جایی که نتوانستم خواسته هایتان را برآورده کنم از توانم خارج بوده و بابت تمام کمبود‌ها و ناکامی‌هایی که دلتان را آزرده کرده معذورم و پوزش می‌طلبم. به امید سربلندی ایران و ایرانی. فرزند ایران، شماره چهار. سیدجلال حسینی.
