خبرورزشی/ فرهاد اشراقی: وقتی امیر قلعه‌نویی گفت: قول قهرمانی نمی‌دهم بلافاصله مدیرعامل سپاهان گفت: «بله، ما هم قول قهرمانی نخواستیم!» نمازی که رفت و منصوریان آمد، مدیرعامل ذوب‌آهن صراحتاً گفت: این یک تصمیم جمعی بود. وقتی فریسات مربی موقت فولاد شد مدیرعامل باشگاه گفت: او حداقل تا ۵۰ روز سرمربی ماست، ولی دیروز افشین قطبی رسماً سرمربی فولاد خوزستان شد!
از این دست مثال‌ها زیاد است. در همین پرسپولیس بازیکنان اعتصاب می‌کنند و بلافاصله گرشاسبی می‌گوید اعتصابی در کار نبود بلکه بچه‌ها از ماجرای پرچم ژاپن عصبی بودند! در استقلال افشارزاده، معاون باشگاه با ستاره تیم در یک باشگاه بدنسازی با فرهاد مجیدی مذاکره می‌کنند و تازه آقای افشارزاده بعد از ۳ سال می‌گوید روح من از این ماجرا خبر نداشت! با این همه اتفاق بامزه سؤال اینجاست که اساساً در به اصطلاح باشگا‌ه‌های ما مدیران عامل چه‌کاره‌اند؟ آن‌ها جزو اطرافیان مربیان و این و آن هستند یا ناسلامتی مدیرند؟ پس فرق یک تماشاچی ساده با مدیرعامل باشگاه چیست؟ مدیری که از انتخاب سرمربی تیمش خبر ندارد از چه چیز خبر دارد و اصلاً چرا میلیون‌ها تومان پول می‌گیرد که مدیرعامل باشد؟ اعضای هیئت‌مدیره این وسط چه‌کاره‌اند؟ پول می‌گیرند که آجیل میل کنند و با رسانه‌ها مصاحبه کنند؟ یا هرازگاهی باید به آقای مدیرعامل یادآوری کنند که شما علاوه بر مصاحبه کردن کار‌های دیگری هم دارید؟! این‌ها همه البته خروجی یک سیستم صددرصد معیوب است. سیستمی که به وزارت ورزش و وزارت نفت و زنوزی راحت اجازه می‌دهد در لیگ برتر ۲ تیم داشته باشند!