خبرورزشی / آرتین زهرابی: مجمع فدراسیون فوتبال به فرصت و بهانه ای تازه تبدیل شد تا دستگاه عریض و طویل ورزش و دست اندرکاران فوتبال درباره عملکرد و کارنامه مشعشع خود سخنرانی کنند.
وزیر ورزش به عملکرد درخشان این وزارتخانه و کمک ها و حمایت های بی شائبه از تیم ملی اشاره کرد و رئیس فدراسیون فوتبال طبق معمول از موفقیت تیم های ملی و دستاوردهای شگرف مجموعه اش در عرصه های مختلف سخن گفت.
مسولان طوری در این باره حرف زدند که گویی اینجا شباهتی آشکار به فوتبال آلمان دارد و ما از هیچ مشکل و فقدانی رنج نمی بریم.
پس از شنیدن سخنرانی های این دوستان، یک لحظه تصور کردیم در ناکجا آباد زندگی می کنیم؛ یعنی رفتیم در عالم خلسه و هپروت و توهم فانتزی زدیم که شاید اینجا، جای دیگری است! داشتیم وارد جهان موازی می شدیم که ناگهان از خواب پریدیم؛
*حالا وارد دنیایی شدیم که در آن فدراسیون فوتبال از برگزاری چند بازی ساده تدارکاتی برای تیم ملی عاجز است.
*تیم ملی در تامین پوشاک خود ناکام است و حتی برای برپایی اردوهای خارجی باید از دیگران کمک بگیرد.
*فدراسیون در انعقاد یک قرارداد سفت و محکم با آقای سرمربی لنگ می زند و تیم ملی یک زمین درست و حسابی برای تمرین ندارد.
*وضعیت زمین های چمن، حالت مفتضحانه دارد و مایه تاسف است. در تیمداری، مالکانی داریم که صاحب دو مجوعه به طور همزمان هستند و اغلب تیم های لیگ برتری، باشگاه هایی بدهکار و ورشکسته اند!
*فوتبال ما آلوده به دلالیسم آشکار است و دلال ها مانند دراکولاهایی هستند که فقط به مکیدن خون این ورزش بسنده نمی کنند.
*پس از 40 سال همچنان نه قهرمان جام ملت های آسیا شدیم نه امید چندانی برای صعود به المپیک پس از 40 و اندی سال داریم.
در واقع حسرت های خنده داری که برای کشورهایی مانند قطر، اتفاقاتی دست یافتنی هستند اما ما فقط حسرت می خوریم و آرزو به دل می مانیم.
داشتیم به همه اینها فکر می کردیم که دوباره یاد حرف های مسولان عالی رتبه ورزش و فوتبال افتادیم. اگر ما این قدر خوبیم و همه چیزمان عالی است پس بهتر است در همان عالم خلسه و توهم باقی بمانیم. این جوری قطعا به آرامش بیشتری می رسیم و این قدر حرص نداشته ها را نمی خوریم!
وزیر ورزش به عملکرد درخشان این وزارتخانه و کمک ها و حمایت های بی شائبه از تیم ملی اشاره کرد و رئیس فدراسیون فوتبال طبق معمول از موفقیت تیم های ملی و دستاوردهای شگرف مجموعه اش در عرصه های مختلف سخن گفت.
مسولان طوری در این باره حرف زدند که گویی اینجا شباهتی آشکار به فوتبال آلمان دارد و ما از هیچ مشکل و فقدانی رنج نمی بریم.
پس از شنیدن سخنرانی های این دوستان، یک لحظه تصور کردیم در ناکجا آباد زندگی می کنیم؛ یعنی رفتیم در عالم خلسه و هپروت و توهم فانتزی زدیم که شاید اینجا، جای دیگری است! داشتیم وارد جهان موازی می شدیم که ناگهان از خواب پریدیم؛
*حالا وارد دنیایی شدیم که در آن فدراسیون فوتبال از برگزاری چند بازی ساده تدارکاتی برای تیم ملی عاجز است.
*تیم ملی در تامین پوشاک خود ناکام است و حتی برای برپایی اردوهای خارجی باید از دیگران کمک بگیرد.
*فدراسیون در انعقاد یک قرارداد سفت و محکم با آقای سرمربی لنگ می زند و تیم ملی یک زمین درست و حسابی برای تمرین ندارد.
*وضعیت زمین های چمن، حالت مفتضحانه دارد و مایه تاسف است. در تیمداری، مالکانی داریم که صاحب دو مجوعه به طور همزمان هستند و اغلب تیم های لیگ برتری، باشگاه هایی بدهکار و ورشکسته اند!
*فوتبال ما آلوده به دلالیسم آشکار است و دلال ها مانند دراکولاهایی هستند که فقط به مکیدن خون این ورزش بسنده نمی کنند.
*پس از 40 سال همچنان نه قهرمان جام ملت های آسیا شدیم نه امید چندانی برای صعود به المپیک پس از 40 و اندی سال داریم.
در واقع حسرت های خنده داری که برای کشورهایی مانند قطر، اتفاقاتی دست یافتنی هستند اما ما فقط حسرت می خوریم و آرزو به دل می مانیم.
داشتیم به همه اینها فکر می کردیم که دوباره یاد حرف های مسولان عالی رتبه ورزش و فوتبال افتادیم. اگر ما این قدر خوبیم و همه چیزمان عالی است پس بهتر است در همان عالم خلسه و توهم باقی بمانیم. این جوری قطعا به آرامش بیشتری می رسیم و این قدر حرص نداشته ها را نمی خوریم!
