خبرورزشی/ اردشیر لارودی؛ شهرآورد خوبی از آب درنیامد! نه از جهت بازی و فوتبال و نه از بابت واکنش‌های رفتاری و عکس‌العمل‌های اخلاقی! این که به افراط بگراییم و همه چیز را، بد مطلق بدانیم، نه درست است و نه با واقعیت‌های میدانی، همخوانی دارد! و این که نتیجه را، دلیل مقبولیت لحظه لحظه‌های بازی، چه از جانب بازنده‌ها و چه از طرف برنده‌ها، بدانیم غلط بزرگتری خواهد بود!
نباید فراموش کنیم که به حکم بازی در شهرآورد نود‌م، پرسپولیس، بهتر از این‌ها می‌تواند بازی کند! به مراتب هم بهتر! و نیز استقلال که تا به حال یک پنجم انتظارات را برنیاورده است، به همچنین!
پرسپولیس، البته شیوه‌ای دارد که تشخص می‌دهد به جریان و روند بازی‌هایش! بستن همه کانال‌های عبور روی حریف با شدتی قابل لمس و با حدتی که حریفان را هم به متأثر شدن وامی‌دارد!
پرسپولیس، بازی را با احتیاط و در حالت «بسته» آغاز می‌کند تا در نیمه دوم، آن کار دیگر را انجام دهد! – یعنی شدت بخشیدن به چرخه تهاجم- پرسپولیس، حریفش را در حین بازی بهتر می‌شناسد و با شناخت عملگرایانه‌تری به ویژه بر نقاط ضعفش می‌تازد!
اول سر به هوا
 دخالت‌های کالدرون و یاری رساندن او به پرسپولیس که حالا از مشخصه‌های رفتاری این تیم به حساب می‌آید، بر اساس همین آنالیز و بررسی، در جریان بازی شکل می‌گیرد! در شهرآورد، بازی سر به هوای نیمه اول، در وقت دوم صاحب آدرس و حرکت‌های آشنا شد.
کالدرون، تیمی ساخته است که در نیمه دوم، با تفاوت فاحش و نسبت به وقت نخست حمله‌ور می‌شود! ولو بی‌حساب و کتاب و در چارچوب حمله برای حمله!
استقلال در همین تدبیر ساده و قابل مهار سرخ‌ها، گرفتار شد! در تیم پرسپولیس، تعویض، یکی از اهرم‌های فرصت‌ساز و نتیجه‌گیرانه است! کالدرون از این بابت، از جنس علی پروین نشان می‌دهد! برنده با مهره‌بازی!
صرف این که مهدی عبدی، در آخرین دقایق، وارد زمین می‌شود و به پرسینگ گروهی تیمش، زور بیشتری می‌بخشد، از حسابگری‌های مرد آرژانتینی، حرف می‌زند!
اعصاب و اخلاق
 بازی خوبی از آب درنیامد! هم از پرسپولیس بیش از این انتظار داشتیم هم از استقلال، توقع زیادتری!
هر دو تیم، از نظر اعصاب و درجه عصبیت، کمتر از انتظار بودند! فاقد ظرفیت و تحت تأثیر اهمیت مسابقه! تحت تأثیر فضای کلی ورزشگاه و تحت تأثیر باوری که خود پدیدش آورده بودند!
عصب یا خستگی کار را به جا‌های باریک هم کشید! وارد شدن به حوزه‌های حرکات نابایسته! نه از سوی همه و نه از جانب اکثریت، ولی به اندازه‌ای که بتوان علیه خودباختگی و از باختن اخلاق هم حرف زد!
بازی اگر خوب از آب درنیامد، بازی اگر خراب شد، یک علتش سنگینی بازی و این دیداری بود که دوجانبگی‌اش به چندین و چندجانبه بدل شده بود!
استقلال، تحت تأثیر اهمیت کاری قرار داشت که مأمور به اجرای آن در وجوه مختلف بود و نمی‌توانست!
پرسپولیس، البته در مال خود کردن روند برخورد‌های تکنیکی‌اش و سوار شدن بر بازی – نیمه دوم- چند گامی از استقلال جلوتر بود ولی... بگذریم و از فقر و فقدان اندیشه نتیجه‌ساز، حرفی به میان نیاوریم! درباره از خودباختگی هم دیگر حرفی نزنیم!
استقلال، گریزان از تغییر
بازی خوبی از آب درنیامد، چرا که اول شرط توفیق این است که «به کار‌های گران مرد کاردیده فرست!» در تیم استقلال، چنین اصلی چقدر رعایت شده است؟
استقلال آیا در راستای قهرمانی در لیگ برتر ایران اداره و مدیریت می‌شود؟ اشکالات میدانی در تیم استقلال، که در سال‌های اخیر، دچار دشمنی خانگی شده و لاجرم هر تدبیری اندیشیده، به اوت زده است، آیا ناشی از بی‌توجهی، بلکه لجبازی و عنادورزی با اصول بدیهی تیمداری نیست؟
آیا نباید و نمی‌توان نتیجه گرفت که: ... تا این اشکالات و غلط‌ها، متعصبانه و خواست‌اندیشانه اعمال می‌شود، همین آش است و همین کاسه! برای جور دیگری شدن، باید تن داد به افکار نوتر و اندیشه‌های صحیح‌تر! تا در به روی این پاشنه می‌چرخد، چاره‌ای هم جز شکست خوردن و عقب ماندن و... نیست!
دور باطل
۵- بازی خوبی از آب درنیامد، پس کشتیبان را باید سیاست دیگری در دستور باشد! در استقلال با وجود همه اشکالات باز هم حرف‌ها درباره تعویض‌های نفری و عدم تغییرات تغییرآفرین است!
انگار که استقلال باید در همین چرخ عصاری، دور بزند! دور باطل بزند! گویا استقلال، چاره‌ای جز این که می‌بینیم ندارد! و گویا اراده‌ای وجود دارد تا اتفاقی رخ ندهد!
بازی شهرآورد «نودم» با همه تلخی‌اش وقتی تلخ‌تر می‌شود که گویا باز هم تکرار خواهد شد! عزمی که باید تفاوتی ایجاد کند، به چشم نمی‌خورد!