خبرورزشی/ مهری رنجبر؛ با برگشت از لهستان به خانه نفس راحتی کشید. دوری از خانه در شرایطی که هر روز خبر‌هایی درباره کرونا می‌شنید برایش سخت بود. بنابراین ترجیح داد با پایان جام جهانی لهستان و قطعیت سهمیه تیمی همراه پیمان فخری سرمربی تیم ملی به تهران برگردد. هرچند با لغو پرواز‌ها شانس حضور دوباره در جام جهانی لوکزامبورگ کم بود، اما می‌خواست کنار همسر و دو دخترش باشد. حرف از مجتبی عابدینی کاپیتان تیم ملی شمشیربازی است. او در ورشوی لهستان بود که خبر شیوع کرونا را شنید و تا پایش به خانه اش نرسید آرام نگرفت. از آن روز تا به حال هم در قرنطینه خانگی مانده است. به نظرش این بهترین کار است و حتی از مردم هم می‌خواهد در خانه بمانند. کاپیتان تیم ملی شمشیربازی سابر بعد از چند سال، امسال برای اولین بار، سال را در تهران و کنار خانواده اش تحویل می‌کند، اما خودش ناراحت است: «خوشحالم کنار خانواده‌ام هستم، اما چه فایده، با کرونا نوروزی نمانده است.»

تا به حال اسفند این‌طوری دیده بودی؟
هیچ وقت اسفند این‌طوری نبود. بدون هیجان و پر جنب و جوش. اسفندی که اصلاً بوی عید نمی‌دهد. این اسفند سوت و کور و پر از استرس است.

بعد از چند سال اولین سالی است که تحویل سال ایران هستی؛ نه؟
دقیقاً. چه فایده حالا که بعد از چند سال قرار بود عید کنار خانواده‌ام باشم، با این شرایط نوروزی نمانده است. نمی‌دانم من بدشانس بودم که کرونا آمد و به اینجا رسیدیم؟ البته اگر کرونا هم نبود، باز امسال عید در خانه‌ام نبودم و طبق برنامه‌ام باید آخر هفته می‌رفتیم مجارستان برای مسابقه.

از این توفیق اجباری خوشحالی؟
خوشحالم که کنار خانواده‌ام هستم، اما من هم از این وضعیت به خاطر هموطنانی که درگیر کرونا هستند ناراحتم. هرچند این بیماری جهانی شده و امیدوارم زودتر به پایان برسد.

سال‌هایی که برای تحویل سال کنار خانواده نبودی، چه حال و هوایی داشته؟
تحویل سال ۹۷ در فرودگاه امام خمینی (ره) بودیم. سال قبل هم در کشوری که مسابقه داشتیم، حتی بعضی سال‌ها پیش آمده که در هواپیما سال را تحویل کرده‌ایم. البته سالی هم پیش آمده که بعد از ورود به فرودگاه امام عید شده است. پارسال که دو روز بعد از تحویل سال مدال برنز گرفتم.

از شانس شما امسال انگار با این شرایط خبری از عید و سفره هفت سین نیست.
فکر نمی‌کنم امسال سفره هفت سین معنا داشته باشد. حتی طبق توصیه‌ها نباید از خانه بیرون رفت و شاید خیلی با عمل به آن خودشان را در خانه قرنطینه کنند تا کرونا ریشه‌کن شود. نهایت مردم باید از سفره‌های قبل استفاده کنند، بدون اینکه ماهی قرمز، سبزه یا خیلی از سین‌ها را داشته باشند، اما خوب است که امسال سین سلامتی را به هفت سین اضافه کنیم.

امسال به خاطر شرایط و حال و هوای متفاوت، ظاهراً آرزو‌های سال تحویل هم فرق می‌کند. شما چه آرزویی می‌کنی؟
به نظرم امسال آرزوی همه زنده ماندن همراه با سلامتی است، در حالی که کسی نمی‌داند چه اتفاقی می‌افتد. من هم اگر قبلاً دعایم برای روز‌های خوب با مدال بود، اما حالا فقط سلامتی برایم مهم است. سلامتی خانواده‌ام و خودم و همه مردم ایران و جهان. من آرزو می‌کنم مردم با رعایت اصول بهداشتی روحیه‌شان را نبازند تا این روز‌ها را طی کنند.

وقتی کرونا شایع شد شما برای جام جهانی در لهستان بودید. با شنیدن خبر به شما چه گذشت؟
پنج‌شنبه‌ای که شیوع کرونا در ایران اعلام شد، ما در لهستان بودیم، درست شب قبل از شروع جام جهانی. ما هم از طریق خانواده و کانال‌ها متوجه شدیم، به خاطر دوری از خانواده نگرانی ما خیلی زیاد بود، اما خوشبختانه همسرم با شیوع کرونا بچه‌ها و خودش را در خانه قرنطینه کرد.

کرونا در ایران در دنیا خیلی بازتاب داشت، در لهستان شمشیربازان و مربیان خارجی به این خبر چه واکنشی داشتند؟
وقتی ما متوجه کرونا شدیم که در خیلی از کشور‌ها به ویژه ایتالیا، شیوع پیدا کرده بود، اما تفاوتش به انتشار خبر مرگ دو نفر بود که به خاطر همین ایتالیایی‌ها به هر که می‌رسیدند به شوخی می‌گفتند: «کرونا، کرونا». دو روز بعد از این قضیه خبر تلفات در ایتالیا هم رسید و قرار بود جام جهانی بعدی، پادووای ایتالیا باشد که ما هم به شوخی به ایتالیایی‌ها می‌گفتیم «کرونا، کرونا». بقیه هم از وضعیت و شرایط کرونا در ایران سؤال می‌کردند.

به نظرت چرا با وجود این همه تأکید، باز اوضاع خوب نیست؟
شرایط طوری شده که خیلی‌ها مواظب و مراقب هستند و یک‌سری‌ها نه. درصدی از آن‌هایی که مواظب هستند و به توصیه‌ها گوش می‌کنند، استرس هم دارند، حتی در خانه خودشان. شاید هم این استرس به خاطر نگرانی از آسیب رسیدن به پدر، مادر، همسر یا فرزندانشان است، اما اولین قدم برای پیشگیری، نداشتن استرس است. مردم نباید روحیه‌شان را ببازند، باید امیدوار باشند چراکه استرس سیستم ایمنی بدن را ضعیف می‌کند. در حالی که مردم باید به خودشان بیایند و تنها بیشتر مسائل بهداشتی را رعایت کنند. همیشه یک‌سری مریضی اپیدمی می‌شود، حالا کرونا است، قبلاً آنفلوانزا، سارس و... باید همه بدون استرس با رعایت نکات بهداشتی پیشگیری کنند و اگر چهار روز تعطیل شد مثل هفته قبل فکر نکنند سفر بهترین کار است. این تعطیلی‌ها برای کم شدن رفت و آمد‌های غیرضروری است نه برای سفر. من پدرم و پدر همسرم شمال زندگی می‌کنند، اما ما در تهران ماندیم و خانه‌مان قرنطینه شده.

انگار ایرانی‌ها هنوز درک نکرده‌اند، بدون رعایت چه فاجعه‌ای اتفاق می‌افتد یا اینکه فکر می‌کنند مبتلا نمی‌شوند.
حمیدرضا طاهرخانی یکی از دوستان من در ووهان چین است، با او که صحبت می‌کردم، می‌گفت ما ۵۰ روز در خانه مانده‌ایم. کسانی که در شهر‌های دیگر خانه دارند هم سفر نکردند و در همان ووهان ماندند. حالا می‌شنویم که ایتالیایی‌ها برای خروج بی‌دلیل از خانه ۲۰۰ یورو جریمه می‌شوند. البته دولت هم به مردم کمک می‌کند و به خاطر همین شهروندانشان با تعطیلی نمی‌روند لب ساحل. به نظرم حالا مردم ما هنوز شرایط بحرانی را درک نکرده‌اند. حالا حتی بدتر از جنگ است ولی مردم باید آگاه شوند. باید فرهنگ‌سازی شود، نه اینکه دو روز تعطیلی می‌دهند مردم راه بیفتند در جاده تا ترافیک شود. این اصلاً درست نیست. اگر مردم یک‌سال در خانه بمانند، هیچ اتفاقی نمی‌افتد، اما وقتی ترافیک می‌شود کسی که در شهر کار می‌کند و می‌خواهد به خانه اش در روستا برگردد به دردسر می‌افتد. یکی از دوستان مازندرانی می‌گفت ما همیشه از تهرانی‌ها پذیرایی می‌کردیم، اما حالا در این شرایط نمی‌توانیم، به ویژه که حالا بیمارستان‌ها تخت خالی ندارد و دغدغه مردم شده ماسک، دستکش و مواد ضدعفونی‌کننده، این وسایل که در مازندران و گیلان از کمیابی حکم کیمیا را پیدا کرده است.

معمولاً بچه‌ها خیلی سخت با ماندن در خانه کنار می‌آیند، چطور مجابشان کرده‌اید؟
همسرم با پارمیس دختر بزرگم صحبت کرده و خیلی زود کنار آمد با این قضیه، دختر کوچک‌ترم پرنیا هم مشکل ندارد. ماندن در خانه سخت است، متأسفانه آپارتمان‌نشینی کار را سخت‌تر می‌کند. البته ما برای سرگرمی فیلم می‌بینیم. پارمیس درس‌هایش را با آموزش از راه دور می‌خواند، چند روز یک بار هم برای خرید مایحتاج خانه با رعایت اصول بهداشتی بیرون می‌رویم.

پس حسابی سخت می‌گذرد؟
... نمی‌گذرد. خانه برایمان مثل زندان شده است. البته با دیدن فیلم و سریال از فیلیمو و بازی با بچه‌ها سرمان را گرم می‌کنیم که خیلی اذیت نشویم. کمی هم ورزش و البته بیشتر نرمش می‌کنم.

این قرنطینه خانگی برای شما ریکاوری حساب می‌شود یا نه؟
نه دیگر زیاد از حد ریکاوری شده‌ایم. برای ما که ورزشکار حرفه‌ای هستیم، بدون تمرین این روز‌ها خیلی سخت می‌گذرد. خدا کند کرونا زودتر کنترل شود چراکه مثلاً اگر ما تا فروردین و اردیبهشت همین روال را داشته باشیم و یک مرتبه بگویند مردادماه مسابقه داریم، آماده کردن بدن خارج از فرم خیلی خیلی مشکل است. بدن ما در حالت عادی ۱۰، ۲۰ روز بدون تمرین از فرم خارج می‌شود، چه به رسد به سه ماه.

بعضی‌ها بابت کرونا خیلی استرس دارند، شما چه کار می‌کنید که استرس نداشته باشید؟
من همه خبر‌ها را چک می‌کنم، اما خودم را خیلی وارد حاشیه نمی‌کنم. می‌دانم با رعایت مسائل بهداشتی و ماندن در خانه و نرفتن به جای شلوغ هیچ خطری مرا تهدید نمی‌کند. منظورم از حای شلوغ، جایی است که بیشتر از ۱۰ نفر آنجا باشند.

در این شرایط شما چطور داوطلب کمک می‌شوید؟
به نظرم در این شرایط کمک فقط از پزشکان و پرستاران برمی آید، از من غیرمتخصص کمکی برنمی‌آید. اگر ما وارد قضیه شویم، چه بسا خودمان هم مبتلا شویم. شاید کمک به صورت مستقیم نباشد و حالت پشتیبانی داشته باشد. راه‌اندازی پویش‌ها و کمپین‌ها برای فرهنگ‌سازی که در خانه بمانیم، یا حتی کمک برای خرید اقلام و وسایل بهداشتی برای مردم کم‌بضاعت.

شما برای زلزله و سیل با ورزشکاران دیگر داوطلب شدید و کمک جمع‌آوری کردید.
من حالا و در این شرایط هم دوست دارم کمک کنم، اما برای کرونا کار خیلی تخصصی است که من ندارم. برای زلزله کرمانشاه و سیل خودم می‌توانستم باشم و به خاطر همبن هم جلو رفتم، اما حالا شاید حضور من یا بقیه باعث شود ویروس را انتقال دهد و دردسر دیگری درست کند.

این روز‌ها وقتی حرف از میوه یا اجناسی مفید برای مقابله با کرونا می‌شود، می‌بینیم قیمت‌هایش چند برابر می‌شود. نظر شما چیست؟
کاش در شرایط بحرانی بیشتر به فکر هم باشیم و منصفانه‌تر رفتار کنیم. کاش به هم رحم کنیم. متأسفانه خیلی‌ها از شرایط بد، سوءاستفاده می‌کنند و قیمت میوه‌ها را چندین برابر کرده‌اند، اصلاً قشنگ نیست این رفتار‌های ناجوانمردانه چراکه درصد زیادی از مردم قشر ضعیف جامعه هستند و توان خرید با قیمت‌های گزاف را ندارند.

بعد از سهمیه تیمی المپیک که در جام جهانی لهستان گرفتید، قرار بود فقط برای مدال المپیک تمرین کنید، حالا و این شرایط چه؟
همین روز‌ها هم دغدغه ما همچنان المپیک است و مدالش، اما اول باید ببینیم چه شرایطی پیش می‌آید.

اگر المپیک به تعویق بیفتد چه می‌شود؟
فعلاً که همه مسابقات لغو شده و با این شرایط بعید نیست المپیک هم دو، سه ماهی عقب بیفتد. البته تا اردیبهشت باید صبر کنیم تا ببینیم اوضاع چطور می‌شودو IOC چه تصمیمی می‌گیرد. اگر المپیک عقب بیفتد باید یک‌سال دیگر تمرین کنیم.