خبرورزشی/ اردشیر لارودی؛ اول شدید و حقتان بود! بهترین نتایج را به دست آوردید! حرفى باقى نگذاشتید! بدون هرگونه حدیث و قصهاى، با فاصلهاى به این زیادى، ٦٢ برابر ٤٥ که باور کردنى هم نمىنمود و هنوز هم باور کردنش دشوار است، اول شدید! اینها همه درست، ولى «بازى» آخر در راه قهرمانى را- برابر نفت مسجدسلیمان- چگونه تعریف مىپذیرد؟ و شما چگونه تعریفش مىکنید؟
خوب بود یا بد؟ زیبا بود یا نازیبا؟ درخور و در حد و اندازه قهرمان لیگ برتر ایران بود یا نبود؟ با این تیم و این فوتبال، قهرمان ایران شدن سزاست یا آنکه ناسزا بایدش خواند؟
اشتباه نشود، به فتح فتحانه تان کارى نداریم! چرا، کار هم داریم! بسیار قلدرانه، بسیار گردنکلفت و بسیار هم با اعتماد بهنفس، کار خود را به پایان رساندید! ولى چندى و چونى فوتبالى که بازى شد چه مىشود؟ در حد و اندازه قهرمان ایران بود؟ راستى که بود؟ ما را فراموش کنید! به خودتان سرى بزنید! سلیقه خودتان را قاضى کنید: فوتبال پرسپولیس، راضىکننده بود؟ اصلاً پرسپولیس، پرسپولیسى بازى کرد؟
خوب بود یا بد؟ زیبا بود یا نازیبا؟ درخور و در حد و اندازه قهرمان لیگ برتر ایران بود یا نبود؟ با این تیم و این فوتبال، قهرمان ایران شدن سزاست یا آنکه ناسزا بایدش خواند؟
اشتباه نشود، به فتح فتحانه تان کارى نداریم! چرا، کار هم داریم! بسیار قلدرانه، بسیار گردنکلفت و بسیار هم با اعتماد بهنفس، کار خود را به پایان رساندید! ولى چندى و چونى فوتبالى که بازى شد چه مىشود؟ در حد و اندازه قهرمان ایران بود؟ راستى که بود؟ ما را فراموش کنید! به خودتان سرى بزنید! سلیقه خودتان را قاضى کنید: فوتبال پرسپولیس، راضىکننده بود؟ اصلاً پرسپولیس، پرسپولیسى بازى کرد؟
این پرسپولیس، آن پرسپولیس
تقصیر پرسپولیس نیست! کوتاهى از تیم خوبى که تازه با «یحیى» شروع کرده است هم نیست! زور فوتبال ما همین است! بنیه فوتبال ایران را نه کمکم که با شدت هرچه تمامتر زایل کردهاند! کاستهاند! به حداقلش رساندهاند!
عجیب اینجاست که تیم پرسپولیس، با همین نفرات- که یک یا دو نفرشان به مردان مرد سالهای پیش شباهت دارند- وحید امیری، سیدجلال، شجاع و... نوراللهی- قهرمان میشود و چهار باره هم پی در پی تکرار میکند!
عیب اینجاست که پرسپولیس، نه دایی دارد، نه بزیک، نه کریم، نه شاهرودی و حمید استیلی و خاکپور و نه حتی تارتار و افشین و کاویانپور و... تا چه رسد به فرشاد و به ناصر و کرمانیمقدم و بقیه!
وقتی با همین بازی و همین فوتبال، هم میبری و هم قهرمان میشوی، خب میبری! به ناچار قهرمان هم میشوی، آنهم قهرمانی، دوبله و سوبله چوبله! با همه این حرفها، ولی هنوز میپرسیم: پرسپولیس کجاست؟
تقصیر پرسپولیس نیست! کوتاهى از تیم خوبى که تازه با «یحیى» شروع کرده است هم نیست! زور فوتبال ما همین است! بنیه فوتبال ایران را نه کمکم که با شدت هرچه تمامتر زایل کردهاند! کاستهاند! به حداقلش رساندهاند!
عجیب اینجاست که تیم پرسپولیس، با همین نفرات- که یک یا دو نفرشان به مردان مرد سالهای پیش شباهت دارند- وحید امیری، سیدجلال، شجاع و... نوراللهی- قهرمان میشود و چهار باره هم پی در پی تکرار میکند!
عیب اینجاست که پرسپولیس، نه دایی دارد، نه بزیک، نه کریم، نه شاهرودی و حمید استیلی و خاکپور و نه حتی تارتار و افشین و کاویانپور و... تا چه رسد به فرشاد و به ناصر و کرمانیمقدم و بقیه!
وقتی با همین بازی و همین فوتبال، هم میبری و هم قهرمان میشوی، خب میبری! به ناچار قهرمان هم میشوی، آنهم قهرمانی، دوبله و سوبله چوبله! با همه این حرفها، ولی هنوز میپرسیم: پرسپولیس کجاست؟
پرسپولیس بدون استقلال؛ پرسپولیس نیست!
یکی از معایب بزرگ ما این است که زود میخواهیم سروته قضایا را بههم بیاوریم! حوصله ندارین! نه گوش شنیدن و نه زبان گفتن بلند و دراز! همه چیز باید کوتاه باشد! هر حرفی باید مختصر باشد!
و در این بحث، بازیهای منجر به قهرمانی پرسپولیس- یا قهرمانیهای نامربوط به بازیهای ساده و در تراز کلاس ابتدایی فوتبال- هم اصل را بر همین قاعده قرار میدهیم! کوتاه میکنیم سخن را و میگوییم:
پرسپولیس، به اندازه قدرت قهرمانی اش، بازیهای قدرتمندانه و قوی بازی نکرد! چند دلیل را مطرح کردیم و یک اشاره دیگر هم لازم است: ... ارزش و کلاس بازی تیم حریف! و کلیه رقبا!
خودتان قضاوت کنید، پرسپولیس امروزی بیشتر تلاش میکند و برای بردن جان میکند، یا آن روزی که در تیم حریف- استقلال- یلانی مثل زرینچه، ورمزیار، فکری، هاشمینسب، آندو، جباری، نیکبخت، برهانی و... یک هنگ از سرهنگان فوتبال ایران بازی میکردند!
الان جای نامجومطلق را کدام بازیکن که بتواند درجه یک باشد، پر میتواند بکند؟ جای طالبلو و محمدی و سهراب و داریوش یزدانی و علی موسوی و امیر قلعهنویی را به کدام کسان میتوان سپرد؟
اگر استقلال این است، پرسپولیس هم همین است! قهرمان، اما نه ارباب یک فوتبال صاحبدار! پرسپولیس، وقتی خوب میشود که استقلال را در حد و حدود استقلال ببیند!
یکی از معایب بزرگ ما این است که زود میخواهیم سروته قضایا را بههم بیاوریم! حوصله ندارین! نه گوش شنیدن و نه زبان گفتن بلند و دراز! همه چیز باید کوتاه باشد! هر حرفی باید مختصر باشد!
و در این بحث، بازیهای منجر به قهرمانی پرسپولیس- یا قهرمانیهای نامربوط به بازیهای ساده و در تراز کلاس ابتدایی فوتبال- هم اصل را بر همین قاعده قرار میدهیم! کوتاه میکنیم سخن را و میگوییم:
پرسپولیس، به اندازه قدرت قهرمانی اش، بازیهای قدرتمندانه و قوی بازی نکرد! چند دلیل را مطرح کردیم و یک اشاره دیگر هم لازم است: ... ارزش و کلاس بازی تیم حریف! و کلیه رقبا!
خودتان قضاوت کنید، پرسپولیس امروزی بیشتر تلاش میکند و برای بردن جان میکند، یا آن روزی که در تیم حریف- استقلال- یلانی مثل زرینچه، ورمزیار، فکری، هاشمینسب، آندو، جباری، نیکبخت، برهانی و... یک هنگ از سرهنگان فوتبال ایران بازی میکردند!
الان جای نامجومطلق را کدام بازیکن که بتواند درجه یک باشد، پر میتواند بکند؟ جای طالبلو و محمدی و سهراب و داریوش یزدانی و علی موسوی و امیر قلعهنویی را به کدام کسان میتوان سپرد؟
اگر استقلال این است، پرسپولیس هم همین است! قهرمان، اما نه ارباب یک فوتبال صاحبدار! پرسپولیس، وقتی خوب میشود که استقلال را در حد و حدود استقلال ببیند!