خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ تقریبا روزی نیست که مصاحبه‌ها و خبرهای عجیب و غریب درباره فوتبال ایران منتشر نشود. به ویژه اگر جای ما باشید همه روزه با انبوهی از خبرهای غافلگیرکننده مواجه می‌شوید؛ نمونه‌اش گفت‌و‌گوی تصویری عرفان اولورم با یکی از سایت‌های خبری که بخش‌های مربوط به ابومسلم آن، واقعا ناراحت‌کننده بود.
تصور کنید یک مهاجم خارجی که چندی در فوتبال ایران بود بابت بر باد رفتن برند ابومسلم و نابودی یکی از تیم‌های ریشه‌دار فوتبال ایران دلش به درد آمده است. او وعده داد بعد از انجام کارهایش در لندن به ایران می‌آید و با کمک دوستانش ابومسلم را احیا می‌کند.
صرف نظر از اینکه چقدر ادعای عرفان به واقعیت نزدیک و چقدرش هم تخیلی است باید خدمت این عزیز عرض کنیم اگر به خاطر چنین کاری می‌خواهد به ایران بیاید، خواهشا وقتش را تلف نکند. چون بعید می‌دانیم کوشش‌های او به نتیجه برسد.
عرفان از رفقایی نام می‌برد که به او در احیا ابومسلم کمک می‌کنند اما مگر همان رفقا که پای هیچ‌کدام از قول و قرارشان نمی‌ایستند به یک مهاجم خارجی که بازنشسته هم شده وفادار می‌مانند؟
ابومسلم تیمی خاطره‌ساز در دیار خراسان بود اما اولروم نمی‌داند ما تیم‌هایی مانند راه‌آهن را از ریل خارج کردیم، باشگاه نفت تهران را به آتش کشیدیم و فراتر از همه اینها از «پاس تهران» حتی ویرانه‌ای هم بر جا نگذاشتیم. کجا می‌خواهی بیایی آقای اولروم؟ به کدام فوتبال؟ به چه کسانی می‌خواهی برای راه انداختن این کار رو بزنی؟
تیم‌هایی که روزگاری در فوتبال ایران خاطره‌ساز بودند به دلیل فقدان مدیریت، حضور مدیران هزینه و دولتی، ریخت و پاش‌های دور از انتظار و تدام تغییرات در بخش مالکیت، به ویرانه‌ای تبدیل شدند که خاکستری از آنها باقی نمانده!
برق شیراز معلوم نیست کجاست. سپیدرود به دسته دو رفت و ملوان در لیگ یک با آژان‌کشی باقی ماند؛ تازه این تیم‌ها خوشبخت بودند که هنوز وجود خارجی دارند اما بسیاری از تیم‌های دیگر، حتی وجود ندارند که درباره‌شان صحبت کنیم. از داماش صحبت کنیم که خیلی شانس آورد اسماعیل حاجی پور پای کار ایستاد و چند سالی این تیم را به هر زحمتی بود به دندان گرفت. کفگیر او هم اما الان به ته دیگ خورده؛ به فریاد داماش اگر به همین زودی ها نرسند، فردا خیلی دیر است!
***
عرفان اولروم البته با حرف‌هایش، ما را وادار به تامل می‌کند. یک چهره خارجی با سابقه چند سال فوتبال در ایران، این‌گونه دلش برای تیم‌های ریشه‌دار می‌سوزد اما تصمیم‌سازان همین فوتبال هرگز درک نکردند از بین بردن ریشه‌ها در این ورزش چه تاوان سختی دارد. حالا باید این فوتبال را تحویل گرفت؛ فوتبالی ورشکسته و بدهکار به زمین و زمان؛ چه در عرصه باشگاهی چه در شرایط ملی. همین پرونده ویلموتس را ببینید؛ از هر ورق و کاغذش خون می چکد!
