خبرورزشی/ رسانه؛ «عادل فردوسی‌پور نتوانست مجوز برنامه ۹۹ را از ساترا بگیرد». این جمله کوتاه، تمام اخبار دیروز فضای مجازی را زیر سایه خود گرفت. این خبر را باید به حرفهای تلخ عادل هنگام دریافت جایزه دستاورد در مراسم آنلاین انجمن فارغ‌التحصیلان دانشگاه شریف اضافه کنیم تا متوجه اتفاقاتی شویم که آرام آرام در حال شکل‌گیری است.
عادل فردوسی‌پور بی‌تردید یکی از بهترین برنامه‌سازان صدا و سیما در طول عمر این سازمان بزرگ بود. فردی با هوش بسیار بالا، فهم رسانه‌ای درخور تحسین، تفکری کاملاً حرفهای و توانا در برنامه‌سازی استاندارد. او در شرایطی که تعداد مخاطبان بعضی شبکه‌های تلویزیونی از تعداد کارمندانش کمتر شده، برنامه‌هایی می‌ساخت که میلیون‌ها بیننده و پیامک داشت تا او بشود آبروی رسانه ملی. همان‌طور که خودش گفت، بی‌دلیل از کار بیکارش کردند و ماه‌هاست که تحت فشاری عظیم برای ایرانی ماندن تلاش می‌کند. او می‌خواهد در همین خاک بماند و برای همین مردم برنامه بسازد. این گناه بزرگی است؟ همان‌طور که گفت تلاش دارد همه مغزهای علمی و متفکران آینده‌ساز در ایران بمانند تا ایران را بسازیم. این جرمی نابخشودنی است؟ عادل فردوسی‌پور یک فرصت بزرگ است که بعضی‌ها می‌خواهند بی‌دلیل به تهدید تبدیلش کنند. عادل می‌خواهد در ایران بماند. اجازه بدهید او در کنار مردمش و برای دردهای فراوان فوتبال کشورش برنامه بسازد. باور کنید این خواسته بزرگی نیست. فوتبال ما عادل را کم دارد. اجازه بدهید دوباره با دیدن او ذوق کنیم و با حقیقت‌گویی برنامه‌هایش، نفسی به راحتی بکشیم که کسی هست حرف ما را میزند. آنها که منافع‌شان در رسانه ملی با وجود عادل آسیب می‌دید، لطفاً همین یک بار اجازه دهند منافع کشور و منافع مردم مقدم بر خواسته آنها باشد.
