خبرورزشی/ لالیگا اسپانیا؛ نبرد زین‌الدین زیدان و رونالد کومان یکی از نبردها بین مربیانی است که دوست دارید مقابل هم ببینید. در حالی که انتظار داشتید کومان در اولین ال‌کلاسیکوی خودش خوب عمل کند و هوش مربیگری‌اش را نشان دهد، جدالش با زیزو مثل مسابقه‌های دهه ۱۹۸۰ مایک تایسون به پایان رسید.
کومان برخی خطرها را پذیرفت و بازی را خوب شروع کرد، اما زیزو با سیستم ۳-۳-۴ تلاش می‌کرد پشت دفاع بارسا را نشانه برود. از لحاظ تاکتیکی می‌توان گفت دو مربی کار خاصی نکردند و نتیجه آن هم خیلی ارتباطی به سیستم‌های ۳-۳-۴ یا ۱-۳-۲-۴ نداشت، اما از لحاظ ذهنی این یک نبرد استراتژیک بود. با وجود همه حملاتی که بارسا در نیمه اول با استفاده از بازیکنان کم سن و سالی مثل فاتی و پدری داشت، نیمه دوم وحشتناک بد بودند. از همان نیمه نخست مشخص بود که روز، روزِ بوسکتس و کوتینیو نیست. با این حال ۵ تعویض این شانس را به کومان می‌داد که هر وقت خواست تغییرات اساسی در ترکیب تیمش ایجاد کند. با این حال او تا دقیقه ۸۱ برای به زمین فرستادن گریزمن، دمبله و ترینکائو صبر کرد. حدود ۲۰ دقیقه دیر این کار را انجام داد. تنها کاری که مرد هلندی انجام داد این بود که کمی خط میانی‌اش را تهاجمی‌تر کند. در مقابل زیدان هرگز سعی نکرد تیمش را به هم بریزد. او فقط وقتی دست به تعویض زد که مجبور شد. مثل وقتی ناچو مصدوم شد و واسکس را به زمین فرستاد، نه میلیتائو را. دلیلش هم این بود که واسکس قدرت تهاجمی بیشتری داشت. واقعیت این است که مادریدی‌ها نیمه دوم هم مثل نیمه اول بودند و با بازی عادی‌شان ورق را به سود خودشان تغییر دادند. زیزو وقتی نیاز شد بازی را بیشتر کنترل کند مودریچ را به زمین فرستاد که ایده تاکتیکی بود نه استراتژیک. حتی حضور رودریگو به جای آسنسیو فقط برای تازه کردن انرژی بود. زیدان حداقل کارها را انجام می‌داد و از آن‌ها نتیجه می‌گرفت. مثل وقتی که گل سوم روی پاس رودریگو و ضربه مودریچ که هردو تعویضی بودند به ثمر رسید.
همین نرمال رفتار کردن باعث شده زیدان در نوکمپ هیچ‌وقت بازنده نباشد. او ۳ برد و ۳ تساوی داشته. به نظر می‌رسد بارسلونا هم در ال‌کلاسیکو نیازی به مربی‌اش داشت که استراتژی خودش را حفظ کند و چیزی را به هم نریزد.
