خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ در سالگرد صعود تیم ملی ایران به جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه و آنچه در ملبورن گذشت مقاله‌های متعددی نوشته است. ۲۲ سال از آن واقعه می‌گذرد که ما همچنان درباره‌اش می‌نویسیم و صعود به جام جهانی را یک حماسه می‌دانیم.
حق هم این است در دورانی که یک صعود ناقابل به جام جهانی مدتها برای همه ما آرزو بود را یک حماسه تلقی کنیم؛ اهمیت آن صعود به اندازه ای است که ما هنوز پس از ۲۲ سال با چالش یک صعود دیگر به جام جهانی مواجه شده‌ایم!
بعد از دو دوره صعود تقریبا بی‌دردسر (که جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه سوگلی همه صعودها بود) حالا ملاحظه می‌کنیم که باید همه بازی های مقدماتی جام جهانی را با پیروزی پشت سر بگذاریم تا سرنوشت صعود به دست خودمان رقم بخورد.
عراق و بحرین همچنان برای فوتبال ایران تبدیل به قدرت‌هایی شده‌اند که برای برد خانگی مقابل هر دو تیم باید دست دعا به شویم. این نکته نشان می‌دهد که فوتبال ایران هنوز در قامت فوتبالی نیست که از آن توقع قهرمانی در جام ملتهای آسیا یا قهرمانی در جام جهانی (!) داشته باشیم و آرزوهای فانتزی خودمان را به این فوتبال تحمیل کنیم.
تنها نکته‌ای که برخی مواقع مایه امیدواری می‌شود، ایجاد روحیه‌ای عجیب در تیم ملی ایران در بازی های سخت و دشوار است. صعود ایران به جام جهانی فرانسه در شرایطی رقم خورد که حتی فدراسیون و دستگاه ورزش وقت کشور نیز امیدی به کسب نتیجه در ملبورن نداشتند اما ستاره های آن زمان فوتبال ایران در دیدار با استرالیا، نیمه دوم اعجاب انگیزی را ساختند.
امروز در تیم ملی باید با همان روحیه ملبورن برای صعود به جام جهانی تلاش کنیم و اگرچه دیگر استرالیا مقابل ایران به میدان نمی‌رود اما عراق و بحرین هم تیم‌هایی نیستند که برای یک باخت از پیش طراحی شده و قابل حدس برابر ایران صف‌آرایی کنند.
