خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ اجرای شهاب حسینی در برنامه ترکیبی و گفت‌وگو محور «هم‌رفیق» با استقبال مردم در فضای مجازی مواجه شده است. این استقبال دلیل روشنی هم دارد؛ مخاطبان برنامه‌های ایرانی، چهره‌هایی مانند شهاب حسینی را دوست دارند و اجرای آنها را خارج از حالت‌های اتوکشیده، زیاد از حد رسمی، تصنعی و عصاقورت داده می‌پسندند.
در نتیجه شهاب حسینی مانند مهران مدیری که اتفاقا برخلاف شهاب در تلویزیون برنامه «دورهمی» را اجرا می کند با استقبال عمومی مواجه می‌شود. مردم، می‌بینند میهمانان شهاب حسینی افرادی مانند فاطمه معتمدآریا، پژمان جمشیدی و ... هستند و آن گاه که طرز صحبت مجری برنامه و راحت بودن او را مقابل دوربین مشاهده می‌کنند، کلیت کار برایشان باورپذیر از آب درمی‌آید.
این احساس همذات‌پنداری در عرصه ورزش نیز با عادل فردوسی‌پور در برنامه ۹۰ وجود داشت و او حرفش را راحت می‌زد، با مخاطبانش دوست و رفیق بود و با میهمانان خود نیز تعارف نداشت. ۹۰ شاید از هر لحاظ برای بعضی‌ها ایده‌آل نبود اما محصول آنچه روی آنتن می‌رفت مورد پسند و اقبال عمومی قرار می‌گرفت و امروز هر برنامه‌ای با هر نام و عنوان دیگری نمی‌تواند جای ۹۰ را بگیرد.
جالب است شهاب حسینی خارج از محیط تلویزیون با هم‌رفیق و در چند برنامه به همان موفقیتی رسید که پیشتر عادل فردوسی‌پور در شبکه ۳ و مهران مدیری در شبکه نسیم تجربه‌اش کرده بودند. در همین زمینه صداوسیما می‌تواند برنامه «کتاب باز» سروش صحت را بررسی و علل و عوامل موفقیتش را مرور کند؛ بدون‌شک یکی از علت‌های جذابیت‌های این برنامه، اجرای سروش و انتخاب وسواس‌گونه میهمانان برنامه‌اش است.
در واقع چهره‌هایی که مقابل دوربین قرار می‌گیرند، مادامی که به دل مخاطب ننشینند و احساس همذات‌پنداری آنها را تحریک نکنند، نمی‌توانند میهمان خانه‌های مردم شوند و تیراژ گسترده نیز پیدا کنند. این یک قاعده و قانون نوشته شده نیست؛ بلکه یک اتفاق تجربی است که در طول این همه سال در تاریخ پیدایش تلویزیون به یک قاعده نانوشته و کلی تبدیل شده است.
