خبرورزشی – آرتین زهرابی؛ دیدار تیم های منتخب سرخابی و یاران فردوسی پور از تلویزیون پخش نشد اما این اتفاق به خودی خود عجیب نبود؛ عجیب تر از همه این بود که عدهای در انتظار پخش زنده این مسابقه بودند.
البته این صبر کردنها در فوتبال ما تازگی ندارد؛ مثلا خیلیها همین چندی پیش در انتظار برنده شدن علی کریمی در انتخابات فدراسیون فوتبال بودند یا در ماجرای سلب حق میربانی از ایران، گمان میکردند هرگز چنین اتفاقاتی رخ نمیدهد. انتظاراتی بیهوده که بیشباهت به یک وقت تلف کردن آشکار نیست!
یادتان باشد همه آنچه در این فوتبال میاندیشید به صورت وارونه رخ میدهد؛ این دنیای وارونه وارونه وارونه ماست؛ ۳ بار این واژه را به کار بردیم تا درکش برایمان تسهیل شود.
بازی یاران فردوسیپور و منتخب سرخابی هم پخش زنده نداشت اما فرض کنید این مسابقه از تلویزیون پخش میشد؛ در این صورت چه اتفاقی رخ میداد؟ بازیکنانی مثل علی کریمی و خداداد عزیزی معروفتر میشدند؟ بر وجاهت و اعتبار فردوسیپور چیزی اضافه میشد یا این پخش زنده، منجر به بیشتر دیده شدن چنین مسابقهای میشد؟
پاسخها کاملا روشن است؛ این بازی حتی اگر از تلویزیون هم پخش میشد همین ویدیوها و عکسهای منتشر شده در فضای مجازی در راس امور قرار میگرفت؛ چرا که بازتاب چنین اتفاقاتی در فضای مجازی قابل مقایسه با یک رسانه رسمی نیست. آن هم رسانهای که برنامه نود را بدون هیچ توضیحی از فردوسیپور میگیرد و به مخاطبانی که با عشق و علاقه چنین برنامهای را ۲۰ سال تمام پیگیری میکردند احترام نمیگذارد.
راستش متوجه میشویم که منظور از پخش زنده چیست؛ اما اصرار بیاندازهای که در این باره میشود را درک نمیکنیم. این بازی نباید هم پخش زنده میداشت؛ فضای مجازی، این جور وقتها به داد همه میرسد.
بازی را دیدیم، عکسهایش را تماشا کردیم، مصاحبههایش را هم همین طور؛ حتی حرفهای خداداد عزیزی را هم درباره کیفیت سال ۹۹ دیدیم. دیگر منتظر چه بودیم؟