انتشار کتاب زندگینامه نادیا ندیم/ پناهنده افغانستانی که فوتبالیست و پزشک شد
زمان مطالعه: ۳ دقیقه

نادیا ندیم، که زندگی جالب از افغانستان تا دانمارک و فرانسه داشته، کتاب زندگینامه خودش را منتشر کرد.

خبرورزشی - محمد احمدی؛ نادیا ندیم به همراه مادر و خواهرانش از جنگ افغانستان فرار کرد تا در سن ۱۲ سالگی زندگی جدیدی را در دانمارک آغاز کند. در کتاب «داستان من»، که چهارشنبه ۱۲ خرداد منتشر شد، این دانشجوی پزشکی روایتی از جنگ، تبعید، عزیمت خود به دانمارک و شور خود به فوتبال را بیان می‌کند.

دختربچه کابلی پنهان شده در زیر زمین خانه هنگام بمباران شهر، چه سرنوشتی را می‌تواند تصور کند؟ سفر پنهانی در جاده‌های تبعید، مخفی در کامیون بدون صحبت کردن با کسی و غذا خوردن آیا قدرت و امیدی از او باقی می‌گذارد تا بتواند به زندگی جدید و بهتر فکر کند؟

این سؤال‌ها در جملات کتاب نادیا ندیم فراوان است. حال آنکه او اکنون یک فوتبالیست حرفه‌ای شده است، در لیگ قهرمانان بازی می‌کند و به تحصل در رشته پزشکی ادامه می‌دهد.

«اگر به مردم فرصت دوباره بدهیم، بسیاری از چیزهای شگفت‌انگیز ممکن می‌شود.» این بازیکن ۳۳ ساله، در یک اتاق کوچک در ورزشگاه پارک‌دوپرنس، نگرش خود را به زبان فرانسوی سلیس بازگو می‌کند.

«من این کتاب را به دو دلیل نوشتم: اول این که می‌خواستم نشان دهم که با وجود دشواری‌ها در زندگی، نباید امید خود را از دست بدهید و دوم این که برای نشان دادن اینکه اگر به انسان‌ها فرصت دوباره بدهید، بسیاری از چیزهای شگفت‌انگیز امکان پذیر است.»

زندگی نادیا بهترین نمونه این موضوع است. نادیا ندیم، دختر یک ژنرال خودکامه افغان، ۴ خواهر دارد و در کشوری که درگیر جنگ است، چندان چشم‌اندازی به زندگی ندارد. مادرش می‌خواهد برود، اما پدرش نمی‌خواهد وطن خود را ترک کند. پدرش ناپدید می‌شود و در جایی در کویر بر اثر اصابت گلوله به سرش، جان می‌دهد.

مادر نادیا، زنی باورنکردنی برای فرار از رژیم طالبان و برای داشتن آینده بهتر برای دخترانش، تصمیم به مهاجرت می‌گیرد. او به دخترانش در یک ون که آنها را به کراچی می‌برد گفت :«ما به جایی می‌رویم که هیچ جنگی در آن وجود ندارد.» آنها از پاکستان، با کمک قاچاقچی به ایتالیا می‌روند و قبل از اینکه با کامیون رهسپار انگلیس شوند، در دستشویی‌های فرودگاه میلان پاسپورت خود را پاره می‌کنند. ولی راننده آنها را در جایی در رندرز دانمارک رها می‌کند و آنها در سال ۲۰۰۰ در این کشور درخواست پناهندگی سیاسی می‌کنند.

نادیا ندیم امروز می‌گوید من از دانمارک بسیار سپاسگزارم که به من فرصتی دیگر داد. او در آنجا بود که برای اولین بار در ۱۲ سالگی مدرسه را کشف کرد. همچنین فوتبال و تماشای بازی نوجوانان به همراه خانواده.

نادیا ندیم

من هنوز خیلی رؤیا در سر می‌پرورانم

«همانا آموزش و توپ به سلاحی تبدیل می‌شود که آن آزادی است.» مهاجم پاری‌سن‌ژرمن می‌گوید فوتبال در لحظات سخت به او خیلی کمک کرده است. «فوتبال چیزهای زیادی درباره فرهنگ، جامعه دانمارک، اعتماد به نفس و همچنین نظم و انضباط به من آموخت.» استعداد او به سرعت فراتر از مرزهای شهر خود رفت و چند سال بعد به تیم ملی فوتبال زنان دانمارک پیوست.

نادیا ندیم در کتاب خود «داستان من» از سختی‌هایش می‌نویسد: فقر، اظهارات نژادپرستانه، دین و موانعی که با آن روبه‌رو شده است. «همیشه افرادی پیدا می‌شوند که سعی می‌کنند شما را دلسرد کنند. اما من عزم راسخ داشتم و هرگز هدفم را فراموش نکردم. کمی شهامت و مقاومت ذهنی لازم است، زیرا همیشه آسان نیست.»

علیرغم همه‌چیز، او با تلاش زیاد در تمام کارهای خود موفق شد: تحصیل، یادگیری بسیاری از زبان‌ها و فوتبال در بهترین باشگاه‌های آمریکا و فرانسه. و همواره هدف او کمک به خانواده و نزدیکانش بود.

هر روز که بیدار می‌شوم سپاسگزارم

مهاجم پاری‌سن‌ژرمن اکنون در سراسر جهان برای سوابق ورزشی و داستان زندگیش شناخته شده است و از این موضوع خرسند است زیرا برخلاف بسیاری از زنان جوان باور ندارد که زندگی بسیار کوتاه است.

«راستش هر روز که بیدار می‌شوم خدا را شکر می‌کنم. من سعی می‌کنم پبشرفت کنم، چیزهای جدیدی یاد بگیرم، شاد باشم و در محاصره افراد مثبت قرار بگیرم. ما نمی‌دانیم فردا چه چیزی به همراه خواهد آورد.»

او ممکن است روزی برای کمک به افرادی که به آن نیاز دارند به افغانستان برگردد ولی متأسفانه در حال حاضر این تصمیم بسیار خطرناک است. در این میان، او ثابت‌کننده چیزی است که حتی در کودکیش در کابل نمی‌توانست تصور کند: او زنی است که با فوتبال بازی کردن امرار معاش می‌کند. نادیا دوست دارد که داستانش ماندگار شود: «هیچ‌چیز غیر ممکن نیست، اگر آن را بخواهید و اگر به آن اعتقاد داشته باشید همه‌چیز امکان‌پذیر است.»

* با اقتباس از کتاب «داستان من، نادیا ندیم» – انتشارت مارابو، پاریس


بیشتر بخوانید:

وب‌گردی و دیدنی‌های ورزش

برچسب‌ها

نظرات

  • منتشرشده: ۱۳
  • در صف بررسی: ۰
  • غیرقابل‌انتشار: ۰
  • بی خانه IR ۱۰:۳۵ - ۱۴۰۰/۰۳/۲۶
    ای کاش ماهم می تونستیم تو ایران به آرزو هامون برسیم اما افسوس که ایران یک کشور نژاد پرستانه است اگه بخوایم فوتبال ثبت نام کنیم پدر مون میگه چه فایده این جا که افغان هارا راه نمیدن اگه بخوابم درس بخونیم دکتر بشیم میگن افغان ها حق اینکه پزشکی بخوانند را ندارند پس فقط ما باید کار های سخت رو تو ایران حق داریم انجام بدیم خوش به حال کسی که تونسته از ایران بره وبه آرزو هاش برسه انشاالله که کشور منم جنگ تمام بشه منم بتوانم تو کشور خودم به آرزو هام برسم
    • هم وطن IR ۱۶:۱۰ - ۱۴۰۰/۰۳/۲۶
      ایرانی ها افغان ها را جدا از خود نمی دانند. من دبیر دانش آموز افغانی هستم که در سه سال دبیرستان باهاش درس داشتم تا پایات تحصیلات دبیرستان هیچکدام از دبیرها کم ترین تفاوتی بین وی و بقیه قائل نبودند و از همه امکانات دبیرستان تیزهوشان استفاده کرد. زنده باد انسانیت
    • محمد IR ۲۱:۵۶ - ۱۴۰۰/۰۳/۳۱
      البته افغانی یا ایرانی فرقی ندارد خیلیها هستن افغانی تو بهترین دانشگاههای ایران درس میخونن گویا شما یه خرده لیشتر از اندازه انتظار داری نادیا زحمت کشیده هیچ کس بون زحمت به جایی نمیرسد حالا چه در افغان ایران یا دانمارک درضمن اگه ایران نژاد پرست بود تو با این دل وجرعت ننیتونستی نظر بدی باور کن اگه ما بیاییم افغانستان شما ما رو زنده زنده آتش میزنین
    • س ز IR ۰۹:۲۷ - ۱۴۰۰/۰۴/۰۳
      چرا دروغ میگید من خودم شهید بهشتی درس خوندم اونجا هم چندین دانشجوی افغان رو خودم از نزدیک شاهد تحصیلشون بودم در رشته های مختلف
    • کامران IR ۱۷:۲۷ - ۱۴۰۰/۰۴/۰۹
      ۴۰ سال میزبانی کافیه لطفا برگردین کشورتون یا هر جای دیگه فقط از ایران برید،،،
    • علی IR ۱۰:۰۹ - ۱۴۰۰/۰۴/۲۱
      من یک ایرانی هستم.ولی نفر اول رشته ریاضی دانشگاه شریف یک افغانی شد.و خیلی از پزشکان زن و مرد که در ایران درس خوندند افغانی هستند.ایران بسیار مهمان نواز هست و ضمنا زمانی نه چندان دور افغانستان جزو ایران بود که طبق قرارداد پاریس و توسط دستان کثیف استعمار از ایران جدا شد و حالا شاهد تسلط طالبان هستیم.
  • علی IR ۰۸:۰۴ - ۱۴۰۰/۰۳/۲۹
    در میکده باز است؟ولی درون میکده مستان سلامت می کنند؟
  • یک مهاجر IR ۱۸:۱۹ - ۱۴۰۰/۰۳/۲۹
    سلام اگر بخوام صادقانه بگم من نتونستم برام مدارس خاص مثل مدرسه نمونه با اینکه همکلاسی های ضعیف تر از من رفتن مدارس خاص ، یه سری محدودیت بود حدودای سال 90 اما الان امیدوارم اینطور نباشه. اما در مورد برخورد معلمان باید بگم من راضی هستم و مشکل خاصی نبود برا من و جای تشکر داره ، من ساکن مشهد هستم. در مورد تحصیل دانشگاه هم توی یک دهه گذشته وضعیت بهتر شده و مشکل خاصی نیست. درواقع مشکلات الان مثلا مشکل اقتصادی و هزینه زیاد تحصیل منحصر به ما افغانها نیست و خود مردم ایران هم این مشکلات رو دارن . در مورد تبعیض در سطح کلی تر باید بگم درصد خوبی از مردم پدیده مهاجرت رو درک میکنن اما یه عده هم نمیکنن و برخورد خوب ندارن که باید بگم در شهر مشهد این برخوردها خوشبختانه نادر هست ولی از شهر های دیگر بنده بی اطلاعم.
  • محمد حسن IR ۱۳:۲۱ - ۱۴۰۰/۰۴/۰۷
    خوب خوشحال شدیم که یک نفر به آرزو س رسیده .من همیشه احترام گذاشتم به اففان ها فرقی ندارن همه آدم هستیم .
  • بویراحمد IR ۱۹:۲۳ - ۱۴۰۰/۰۴/۰۷
    بنی ادم اعضای یکدیگرند افغانها هم مسلمانند و برادر مسلمانند اید روزی ما هم خدای ناخواسته به سرنوشتشان مبدل شیم
  • شهرام ازادبلوچ IR ۰۲:۱۹ - ۱۴۰۰/۰۴/۱۸
    زندگی اخرسرایدبردگی درکارنیست بردگی گرشرط باشدزندگی ویرانه ایست این احساس ونیت قلبی خودمان هست که مارادرجامعه معرفی میکندکه برایمان احترام باشدیاتوهین ایرانی هاانسانهای عادل باشرف وباایمانندواین رابه خوبی دروین ۴۰سال ثابت کردندجنایات که هموطنان افقان درخاک ایران ودرحق ملت ایران کردندراهیچ کسی تحمل کرده نمیتوانندواین ازانسانیت وسرشت پاکشان هست که درمقابل کوته فکرانکه جنایت انجام میدادندحساب باقیه راباهاش قاطی نمیکردندانسانیت بالاترازاسلامیت هست وقتی اسلام خوبی هستیکه انسان خوبی باشی وملت شریف واگاه ایران زمین اینراثابت کردندسپاسگذارم ازتک تک شماهمسایگان شریف وباایمان مان درودخدابرشما
  • پسربد فوتبال IR ۱۰:۱۴ - ۱۴۰۰/۰۴/۱۸
    تا بالا بری چون افغانی ومهمان ایران هستی که نمی گن بفرما این مدرک دانشگاهی...باید زحمت بکشی مثل بقیه انسان ها....نابرده رنج گنج مهیا نمی شود...جان برادر مزد ان گرفت که کار کرد......شما سختی ها وزحمت های نادیا را نمی بینی....زحمت کشیده درس خونده....شما هم درس بخوان زحمت بکش به یه جایی میرسی
  • ناشناس US ۲۰:۵۹ - ۱۴۰۲/۱۰/۲۵
    منم اون موقع میرفتم‌الان هم فوتبالیست میشدم هم خواننده چون تواناییشو داشتم ولی اللن دارم میرم ک ۲۰ سالمه و تا کارم اکی بشه ۲۳ میشم

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha

پربازدید امروز

آخرین خبرها

منهای ورزش

بازرگانی