آرتین زهرابی؛ همه می‌دانیم تیم ملی ایران در آستانه رقابت های جام جهانی ۲۰۲۲ قطر چه وضعیت ناراحت کننده ای دارد. حتی اگر تا چندی پیش شک داشتیم در فوتبال ایران چه خبر است؛ با اعتراض بازیکنان تیم ملی و انتقادهای آنها از شرایط فعلی، متوجه همه چیز شده‌ایم.

ما یک رکورد خیره کننده در این مقطع زمانی هم از خود بر جا گذاشته‌ایم؛ تنها تیم ملی جهان هستیم که ۵ ماه قبل از مسابقات، نه تنها برنامه نداریم بلکه سرمربی تیم ملی با لجبازی عجیب (و در شرایطی که هنوز ارنج تقریبی تیم را هم نشناخته) ۵ بازیکن تیم قهرمان لیگ برتر را خط می‌زند.

اقتداری از سرمربی تیم ملی در نگاه نخست به چشم می‌خورد که از همان ابتدا برای افکار عمومی‌"باورکردنی" نیست؛ در نتیجه با یک عذرخواهی ساده از سوی باشگاه استقلال، همه بازیکنان بلافاصله بخشیده می‌شوند! انگار که اسکوچیچ فقط می‌خواست بگوید من در زمینه خط زدن بازیکنان، مقتدرانه وارد عمل می‌شوم و هیچ کسی حریفم نیست! درست مثل همان اتفاقاتی که برای مهدی طارمی رخ داد و اگر فشار رسانه ها در بخش های مختلف نبود، شاید بازی طور دیگری ادامه پیدا می‌کرد.

خط خوردن ۵ بازیکن استقلال از لیست تیم ملی ایران، در روز مجمع بی خاصیت فدراسیون فوتبال، نشانه ای بود بر بلاتکلیفی همه چیز... عصاره مدیریت فوتبال کشور در روز مجمع برملا شد؛ اینها می‌خواهند با مدیریت مشعشع خود، تیم ملی را به جام جهانی ببرند! تیمی که که اساسا حتی برای حضور در یک بازی ساده آسیایی، فاقد آمادگی لازم است و لابد با توقع پرد پرگل مقابل انگلیس و آمریکا می‌خواهد به قطر برود!

فدراسیون فوتبال روی هواست و تنها از منابع دولتی در این شرایط نابسامان اقتصادی، تقاضای استمداد دارد؛ بلکه وزیر ورزش از بودجه های دولتی خرجشان را بدهد. آقای وزیر اما کجاست...؟

غیبت حمید سجادی در روز مجمع مهم فدراسیون فوتبال، نشانه یک آنارشیسم بزرگ مدیریتی است. مردی که این روزها باید بیشتر از همه به وضعیت تیم ملی سرک بکشد، خودش به گوشه ای رفته و نظاره گر نمایش دراماتیکی شده که این روزها با آن دست به گریبانیم.

همه می‌دانیم این ۵ ماه نیز مثل برق و باد می‌گذرد و همین که چشم روی هم بگذاریم به تاریخ ۳۰ آبان و دیدار با انگلیس می‌رسیم. تیمی داریم که بازیکنان تعیین کننده اش از این شرایط بغرنج، ابراز نارضایتی شدید کرده اند؛ سرمربی تیم ملی سکوت تلخی کرده و فقط منتظر شروع رقابت های جام جهانی برای پر شدن یک رزومه تاریخی است. تیمی داریم که هنوز ارنج ۱۱ نفره اش را نمی‌شناسیم و سبک فوتبالش را نمی‌دانیم. تیمی داریم که هنوز در یک بازی دستگرمی‌ به میدان نرفته و عیارش مشخص نشده...

آخرین بار که یادتان نرفته مقابل چه حریفی باخت دادیم؟ کره جنوبی که بدترین شکست های تاریخی اش را مقابل ما تجربه کرده است، این بار در سئول، درس بزرگی به تیم ملی ایران داد. مسابقه ای که هیچ حرفی برای گفتن نداشتیم؛ حتی بگویید یک تاکتیک ساده و ابتدایی. در آن بازی، بد هم باختیم؛ خیلی بد.

انگلیس اما حریف متفاوت تر و غیرقابل مقایسه با تیم های آسیایی است. آمریکا هم آن آمریکای ۹۸ نیست. آنقدر می‌توانیم از این مسائل بنویسیم که تبدیل به یک طومار شود اما شخصی که باید زیر میز این بازی خطرناک بزند کیست؟ نفر اول ورزش کشور کجاست؟