به گزارش خبرورزشی، پيش از اين الاهلي حاضر نشده بود با پژمان قراردادي بالاتر از يك سال امضا كند. پژمان از مبلغ دستمزدش تخفيف داد اما الاهلي حاضر نشد شرط او براي قرارداد دوساله و غرامت بابت فسخ را بپذيرد و منتظري هم به سمت استقلال راهنما زد.

وقتي خبرورزشي در آخرين شماره هفته قبل (روزنامه پنجشنبه) نوشت پژمان با الاهلي به توافق نرسيده و احتمالاً به استقلال برميگردد، همين كه روز پنجشنبه اين تيتر روي صفحه اول خبرورزشي در فضاي مجازي ديده شد، گروهي از مخاطبان مجازي كه عادت به پيشداوري دارند، مدعي شدند خبرورزشي بيدليل خبرسازي ميكند و امكان ندارد منتظري به استقلال برگردد اما صبح جمعه با خبر توافق استقلال و پژمان شروع شد، آن هم با توافق دوساله تا مشخص شود باز هم دوستان در حمله به روزنامهاي كه گناهي جز اطلاعرساني دقيق ندارد، عجله كردهاند! اما خارج از بحث انتقادهاي دائمي، موضوع مهم عقد قرارداد دوساله با بازيكني است كه در آستانه 34 سالگي قرار دارد. استقلال فصل پيش هم با خسرو حيدري و سيدمهدي رحمتي قرارداد سهساله بست اما با كاوه رضايي زير بار قرارداد يكساله رفت تا اين بازيكن امسال خيلي راحت استقلال را كنار بگذارد و به بلژيك برود. استقلال اگر فصل قبل با كاوه قرارداد دوساله ميبست، الان يا هنوز رضايي را در اختيار داشت و يا حداقل پول رضايتنامه داريوش شجاعيان را از محل فروش كاوه به باشگاه بلژيكي به دست ميآورد.

اگرچه براي استقلال كه فصل قبل در دفاع ميلنگيد، براي اين فصل هنوز دغدغهاي به نام تمديد نشدن قرارداد رابسون دارد، جذب پژمان منتظري چنان ارزشمند است كه روي دوساله بودن مدت قراردادش سرپوش بگذارد اما مسئله اينجاست كه چرا باشگاههاي ما موقع عقد قرارداد زير بار شرط و شروط بازيكنان ميروند؟ عقل و منطق ميگويد بايد با بازيكن جوان و آيندهدار قرارداد بلندمدت بست و قرارداد بازيكن سي و چند ساله را سال به سال تمديد كرد اما در فوتبال ما، اين روال برعكس است و بازيكن تا وقتي در اوج قرار دارد و ميداند هر سال برايش مشتري دست به نقد هست و فصل به فصل ميتواند پول بيشتري به دست بياورد، قرارداد يكساله ميبندد اما همين كه سن و سالش بالا ميرود، از ترس اين كه مشتري نداشته باشد، قرارداد بلندمدت ميبندد.

باشگاهها در توجيه اين امتياز بزرگي كه به ستارهها ميدهند، ميگويند: «مجبوريم شرايط بازيكن را قبول كنيم چون اگر ما با او به توافق نرسيم، به باشگاه بعدي ميرود و با شرايط دلخواهش توافق ميكند.» اما از نگاه كارشناسان، مشكل اصلي اينجاست كه اغلب باشگاههاي ما مذاكرهكننده حرفهاي ندارند. در فوتبال امروز مذاكره كردن هنر است و باشگاهها معمولاً متخصصاني را روبهروي ستارهها و مدير برنامههايشان مينشانند كه با بند، تبصره، متمم، آپشنهاي فريبنده و هر ترفند ديگري آنها را مجاب ميكنند با شرايط باشگاه كنار بيايند اما اينجا معمولاً حرف، حرف بازيكن است. بازيكني كه در 28 سالگي قرارداد يكساله ميبندد و تازه يك بند در قرارداد ميگنجاند كه هر وقت دلم خواست و پيشنهاد خارجي داشتم، وسط فصل بروم اما وقتي 34 ساله ميشود، ميگويد قراردادم بايد دوساله باشد.

اين فقط مشكل استقلال نيست. پرسپوليس هم فصل پيش با سروش رفيعي قرارداد تركمنچايگونه بست. 650 ميليون براي نيمفصل، بدون هيچ قول و قراري براي فصل بعد... جايزه نوبل مذاكره هم براي اين مديران كم است. 

چرا در قراردادها منافع باشگاهها در نظر گرفته نميشود؟

* اكثر قوانين در عقد قراردادهاي فوتبال ما به سود بازيكنان است. بدين معني كه ستارهها حاضر نيستند قراردادي بيشتر از يك سال ببندند تا هر زمان دلشان ميخواهد بتوانند تيمشان را ترك كنند و بروند. همچنين بازيكنان بالاي30 سال هم حاضر به عقد قراردادهاي كوتاهمدت و يك ساله نيستند و صحبت از قراردادهاي 3 ساله ميكنند تا به نوعي چند سال آينده خود را با وجود سن و سال بالا تضمين كنند. قوانيني هم وجود ندارد تا جلوي اين وضعيت را بگيرد و منافع باشگاهها را تأمين كند. همين ميشود كه باشگاههاي ما هميشه مقروض هستند و دلشان به قراردادهاي بازيكنانشان خوش نيست. به همين بهانه با تني چند از كارشناسان و صاحبنظران فوتبال كشورمان همصحبت شديم. اين صحبتها را بخوانيد.

نصيرزاده: فقط همكاري باشگاهها را ميطلبد

هوشنگ نصيرزاده، مديرعامل باشگاه گسترش فولاد تبريز، گفت: اين قضيه فقط همكاري تمام باشگاهها را ميطلبد و فدراسيون نميتواند الزامي به وجود آورد كه باشگاهها و بازيكنان بايد طبق اين بازه زماني قرارداد ببندند. امسال كه من به گسترش آمدم قراردادها را اينطوري بستيم: بازيكنان زير 23 سال 5 ساله، بازيكنان بالاي 23 سال 3 ساله و 2 ساله تا منافع باشگاه در نظر گرفته شود. در كل منظورم اين است خود باشگاهها بايد در اين زمينه متحد باشند.

محمودزاده: زمان قراردادها ربطي به فدراسيون ندارد

فريبرز محمودزاده، مسئول نقل و انتقالات سازمان ليگ، به خبرورزشي گفت: ما كه نميتوانيم دخالتي در قراردادهاي بين باشگاهها و بازيكنان داشته باشيم و در حقيقت ربطي به ما ندارد كه يك باشگاه دوست دارد با بازيكنانش قرارداد يك ساله ببندد يا قرارداد 5 ساله و ما نميتوانيم دخل و تصرفي در اين زمينه داشته باشيم؛ براي سازمان ليگ هم هيچ باشگاهي با ديگري تفاوت ندارد و همه در برابر قانون يكسان هستند. ما نميتوانيم قانون اينچنيني وضع كنيم.

جلالي: ما مربيان كاري نميتوانيم بكنيم

مجيد جلالي، سرمربي تيم پيكان، در خصوص اينكه چرا در قراردادها منافع باشگاهها در نظر گرفته نميشود، گفت: ما مربيان نميتوانيم جلوي اين اتفاق را بگيريم يا براي بازيكنان تعيين تكليف كنيم كه چطور قرارداد ببندند. خود من سالها با اين مشكل مواجه هستم و برخي بازيكنان خوبم را يك ساله از دست ميدهم و هرگز نتوانستم دو يا سه سال روي بازيكني حساب كنم. تا بازيكنم ستاره ميشود پايان فصل بار و بنديل خود را ميبندد و به تيم ديگري ميرود.

انصاريفرد: برخي مديران مقصر هستند

عباس انصاريفرد، مديرعامل اسبق باشگاه پرسپوليس، در اين خصوص ميگويد: شايد مقصر برخي مديران باشگاهها باشند كه فكر آخر كار را نميكنند. شرايط در دو تيم پرسپوليس و استقلال البته كمي فرق ميكند و براي اينكه هواداران راضي باشند مجبور ميشديم برخي قراردادها را قبول كنيم ولو اينكه يك ساله باشد اما در كل اين به سود باشگاهها نيست و وقتي بازيكني ميداند كه سال بعد قرارداد 500 ميليونياش يك ميليارد ميشود هرگز قرارداد بلندمدت نميبندد و باشگاهها تحت فشار قرار ميگيرند.

نظريجويباري: در قراردادها بايد آينده هم ديده شود

علي نظريجويباري، قائممقام اسبق باشگاه استقلال، گفت: زمان ما اينطور بود كه بازيكني بيايد و طوري قرارداد ببندد كه هر زمان صلاح دانست از تيم برود. اگر چه بحث ترانسفر كردن بازيكنان چيز ديگري بود و منافع باشگاه هم در نظر گرفته ميشد. ما قطعاً در قراردادهايمان آينده را هم ميديديم و قراردادها را هم طوري محكم ميبستيم كه مشكلساز نشود. اين مديران هستند كه در عقد قراردادهاي يك ساله با ستارهها و چند ساله با مسنترها بايد تجديد نظر كنند.